Bekentenis

Net een opdracht gekregen: psychiater op rust fotograferen voor een tijdschrift. Superleuke opdrachten vind ik dat, maar niks zo erg dan de telefoon moeten pakken en aan een wildvreemde moeten vragen of je zijn foto mag komen maken. Al honderden keren moeten doen, maar blijft een harde noot...

Roel

Buikdans en buikgriep

Zoals ik al zei vannacht (zie vorig artikel): het is niet altijd even leuk en vanzelfsprekend. En voor ik mijn verhaal begin: ondanks de slapeloze nacht was het een min of meer leuke dag. Slechts twee uur slaap, dat kruipt uiteraard in de kleren, maar dankzij een heel flinke Corneel bleven de verwachte toestanden uit vandaag. Nice! Er was zelfs nog energie over voor wat iphone-kiekjes en nu dus nog een snel blogje...

Maar dat het dus niet altijd van een leien dakje loopt...

Enkele weken geleden vroeg buikdanseres Artemisia me om groepsfoto's te maken van haar "troep": een twaalftal danseressen tijdens een oefensessie in een sportzaal. Ik hoor velen al denken dat er ergere opdrachten bestaan, maar zoals beloofd in alle eerlijkheid: groepsfoto's zijn op zijn zachtst gezegd niet mijn ding. Niet slim om dat hier open en bloot toe te geven? Kan best zijn, maar toch geef ik het toe. Eén of twee modellen poseren en instructies geven vind ik al moeilijk genoeg, dus je kan je voorstellen hoe ik me voel voor 12 uitbundige buikdanseressen die zich voor de eerste keer wagen aan een fotoshoot.... Ik geef dan ook graag toe dat ik lang heb moeten nadenken of ik deze opdracht zou aannemen. Nee zeggen had me veel stress bespaard... Waarom heb ik toch toegezegd? Voor de centen? Verre van... Nee, ik heb toegezegd om uit mijn schelp te moeten komen, in de hoop er iets van bij te leren. Technisch, maar ook sociaal. Om uit mijn "comfort zone" te moeten komen. Whatever makes me nervous, daarom.

"Ok Van de Velde, maar technisch is die opdracht toch piece of cake." Nope, vond ik niet. De shoot zou omwille van praktische overwegingen (en op mijn vraag) doorgaan in de zaal waar oefensessies van de groep doorgaan. Hieronder een snapshot van die zaal, gemaakt toen ik enkele weken op voorhand de locatie ging verkennen. Want ja: zonder verkenning op voorhand zag ik het al helemaal niet zitten...

Schitterende ruimte, niet? Ongeveer het enige wat meeviel was de overvloed aan ruimte. Geen egale muren, TL-licht tegen het plafond, lelijke lijnen op de vloer,... Studio-setup meesleuren dus. Niet alleen verlichting, wat logisch is, maar ook een egale, witte achtergrondrol... van 2,75 meter breed. Ooit geprobeerd om 12 mensen te poseren op een breedte van net geen 3m? Bespaar je de moeite want dat gaat niet, en dat wist ik ook wel voor ik aan deze opdracht begon. Er moesten echter ook individuele foto's gemaakt worden en daar kwam die achtergrond wel voor van pas. De afgewerkte groepsfoto's onderaan werden gewoon gemaakt met de meest egale muur van de sportzaal als achtergrond. De groep werd opgesteld op het uitgerolde papier van de studiorol, om toch een witte ondergrond te hebben. De zwarte plint die je ziet op de snapshot hierboven bleef uiteraard zichtbaar in de foto's, net zoals het stuk houten vloer tussen de muur en de ondergrond. De muur op de achtergrond werd zowat bestookt met nucleaire flitskracht, zodat die voor het overgrote deel wit werd op kleine oneffenheden na. Let op: ik werk met Elinchrom Quadra's. Flitsers die werken met accupacks. Twee van die units op volle kracht waren net sterk genoeg om de achtergrond wit te krijgen en toch een voldoende klein diafragma over te houden om de hele groep scherp op de foto te krijgen. Net voldoende krachtig betekent ook: trage herlaadtijden, dus lang wachten tussen elke foto. Net voldoende krachtig betekent voor mij ook: nog meer stress. Houden de batterijen het lang genoeg voor de hele shoot? Ja dus. Kortom: technisch niet evident wat mij betreft.

Als kers op de taart kreeg ik een uur voor vertrek (buiten lag intussen 10 cm sneeuw) een accute aanval van misselijkheid. Tegen de tijd dat ik op locatie was, was dit uitgegroeid tot een pracht van een buikgriep, met alle details erop en eraan. De eerste keer in mijn leven dat ik een shoot van 2 uurtjes maar liefst 5 keer heb moeten onderbreken omdat ik te misselijk werd om verder te gaan. Gelukkig was Dimitri erbij om me te helpen met de logistiek, zonder hem was dit niet gelukt.

Glamoureus leventje toch eh, die fotografen... Yeah right. Hard werken, niet meer of minder dan dat. Waarom doe ik het dan? Omdat fotografie geen passie meer is, maar een obsessie. Ik MOET fotograferen, zo voel ik me. En dan bedoel ik niet "moeten" uit financiële of praktische overwegingen. Om het lyrisch of religieus te zeggen: fotografie is een roeping. Verschil tussen amateurs en pro's? Is er niet, wat er ook gezegd wordt. De opsplitsing ligt ergens anders: er zijn mensen die WILLEN fotograferen, en er zijn er die MOETEN fotograferen. Zo denk ik erover, en ik niet alleen...

Of ik tevreden ben van de resultaten? Nog geen idee. Als ik op dit moment naar de foto's kijk, zie ik enkel dingen die ik beter had moeten doen. Misschien verandert dit nog met de tijd, misschien ook niet.

Be my judge and jury...

Roeland

Zalig Kerstfeest...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 01u30. Ik heb al een hele avond pijn aan mijn rug en kan bijgevolg niet slapen. Ik heb me net met veel moeite van mijn bed naar de zetel gesleurd en heb dan maar besloten om mijn hoofd leeg te schrijven. En geloof me: it ain't gonna be prety... Dus aan hen die op zoek zijn naar luchtig proza: dit artikel is niet voor jullie, thank you, come again.

De tijd van het jaar is er perfect voor en mijn gemoedstoestand nog meer: goeie voornemens. En geloof me: it ain't gonna be prety...;-) Na ruwweg twee en een half jaar bloggen wordt het stilaan tijd voor een nieuwe aanpak. Alles wat ik hier ooit schreef kwam dan wel recht uit het hart, maar er is ruimte voor verbetering. Eerlijk en open zijn is namelijk oh zo makkelijk als alles van een leien dakje loopt, maar de andere kant van de medaille tonen ligt toch net iets gevoeliger. Want geef toe: wie toont er graag zijn donkere kant? Wie loopt er te koop met zijn scherpe kantjes? Wie geeft graag toe dat niet altijd alles even vlot loopt? Niemand. Maar vanaf nu ga ik proberen. Proberen om ook de andere kant van het verhaal te tonen. En waar ga ik die moed vandaan halen? Simpel: het besef dat letterlijk alle andere fotografen identiek hetzelfde meemaken, maar het gewoon niet openlijk toegeven. Lezers van mijn blog zullen uiteraard ook de blogs van andere fotografen volgen en horen het nu dan ook waarschijnlijk in Keulen donderen. Ook ik lees al die blogs en op het eerste gezicht inderdaad: allemaal succesverhalen, niks dan schitterende foto's en we hebben de opdrachten maar uit te kiezen. Ik kan je één ding op een blaadje geven: een fotograaf die beweert dat het allemaal rozegeur en maneschijn is, dat hij zich nooit zorgen maakt of nooit twijfelt? Die liegt. Het feit dat je dit niet leest op de blogs of websites, fora en facebookstreams wil gewoon zeggen dat het niet cool is zoiets toe te geven. Het wordt niet verwacht. Je MOET zeggen dat het goed gaat, want dat is beter, cooler. Iedereen moet toch weten dat je succesvol bent? Aan alle fotografen: durf je het toegeven? Ik wel, bij deze en in de toekomst nog meer: als ik twijfel zal het hier te lezen zijn. Dus voor een portie leedvermaak: één adres, hier bij mij.

Dit inzich is er bij mij gekomen na een gesprek met adrukspecialist Bert Verlinden, toen hij stopte met zijn zaak (die ik nog alle dagen mis). "Alle fotografen klagen hier steen en been. De markt verandert en iedereen voelt het." En meer van dergelijke uitspraken, minstens vijftien minuten lang. Noem me naïef, maar als iemand met zijn ervaring en achtergrond zoiets zegt, dan hecht ik daar meer belang aan dan aan de blog van een fotograaf die zichzelf probeert te verkopen. Want hoe je het ook draait of keert: een blog is een marketingtool zoals alle anderen. Of waarom denk je dat iedereen plots aan het bloggen ging? Omdat we vinden dat we zo veel interessants te melden hebben? Misschien. Sommigen. Maar meestal doen we het gewoon omdat we weten dat het meer hits oplevert in Google. Want hoe vaker een zoekterm gevonden wordt op een site of blog, hoe hoger je scoort in Google. En jezelf en je werk in de verf zetten is altijd goed. Komt goed over begrijp je wel?

En bij zoekmachines zijn we als fotograaf zwaar benadeeld, want een foto bevat nu eenmaal weinig doorzoekbare tekst (op de Alt-tekst en titel na). Dus als je wil dat je foto-site gevonden wordt, kan je maar beter zorgen dat er tekst op staat, en liefst zo veel mogelijk. En DAAROM gaan wij fotografen zo ijverig aan het bloggen. Let op: ik zeg "wij". Want jawel hoor: Van de Velde Roeland pleit schuldig! Ook ik schreef geregeld dezelfde idiote rommel als al die anderen: verslagje van een opdracht hier, linkje naar een interessant filmje daar,... Het geweten was gesust, het ideaal gemiddeld aantal blogposts is weer gehaald dus we kunnen weer verder. Het woordje "reportage", "fotografie", blablabla komt weer meer voor op onze site, dus alles loopt gesmeerd. En hoe weet ik dit zo zeker? Omdat ik ook de marketingblogs en business-sites volg waar ons geleerd wordt dat we het zo moeten doen voor maximaal resultaat. En toegegeven: het werkt nog ook. Na ieder artikel dat je schrijft piekt de traffic op je site. Dus zijn we goed bezig en dus doen we verder. Nog meer marketingblabla om bandbreedte aan te verspelen. Want daar zit iedereen op te wachten... En dan wordt bloggen een karwei. Een sleur. Er komen niet al te veel reacties op de artikels (wat een verrassing, want wat valt er nu te reageren op die zelfpromotie?) en je gaat je afvragen of het nog wel nuttig is. Alsof een blog ook nuttig moet zijn. In mijn ogen is het simpel: ik blog vanaf nu niet meer voor een reden, maar gewoon omdat ik er zin in heb. En als ik geen zin heb blog ik even niet. Ik zie de vingertjes van de marketingguru's al de lucht in gaan, maar so be it.

Is elke blog dan onoprecht? Is elk artikel fake? Nee hoor, helemaal niet. Er zit best wel interessante lectuur tussen... af en toe, hier en daar, als je heel goed zoekt. En net dat zoeken is er teveel aan. Ik heb geen zin om alle dagen te gaan zoeken naar goeie inhoud in een stroom van banaliteit die er enkel staat om de auteur ervan in the spotlight te stellen, omdat die weet dat het beter is voor zijn zaak. Ik heb ook geen zin om te reageren op een artikel van iemand anders omdat ik weet dat ik zo ook lezers naar mijn blog haal. Als ik reageer op een artikel is dat omdat ik iets te zeggen heb. Als ik niks te zeggen heb dan zwijg ik. Simpel.

For me no more. Ik heb veel fotografen hun blogs leren lezen "tussen de regels" en ik hoop in de toekomst niet meer in dezelfde val te trappen. Ik heb geen zin meer om inhoud te verzinnen die politiek correct is of marketing-gewijs beter verantwoord. Vanaf nu is het wat het is. Ik wil de dingen schrijven zoals ik ze ervaar, niet zoals ik verwacht word ze te ervaren. Ik wil schrijven wat ik denk, niet wat ik verwacht word van te denken. En is dat een domme keuze? Misschien. Als in de toekomst blijkt dat dit een stom plan was, dan is het zo. Dat is mijn visie en die is te nemen of te laten. Vanaf nu schrijf ik niet meer voor mogelijke klanten, niet meer voor betere Google-resultaten en niet meer voor andere fotografen. Ik schrijf enkel nog voor mezelf. Over dingen waar ik wil over schrijven. Over wat ik denk en voel. Over wat ik wil delen. Goed of slecht. Interessant of niet. For you to decide...

Trouwens, niet alleen in blogs lees je best tussen de regels. Al eens gekeken op Flickr, Twitter of Facebook? Je kent ze vast wel, die fotografen die de magische grens van 5000 facebook-vrienden bereikt hebben. Sommigen lijken te denken dat er een beloning wordt uitgereikt bij het ronden van die kaap, want ze gaan als gekken tekeer om eender welke wildvreemde te kunnen "toevoegen". Hoe weet ik dit? Been there, done that, ZO weet ik het. Terwijl het te belachelijk is voor woorden... Het is wetenschappelijk bewezen dat de mens niet eens in staat is om 5000 namen te onthouden, laat staan 5000 mensen te kennen. "Kennen" zoals in "persoonlijk kennen". Afhankelijk van hoe je het woord "vriend" definieert, heeft onderzoek uitgewezen dat de menselijke hersenen ongeveer 125 vriendschapsrelaties kunnen onderhouden. De enige reden die er dus is om 5000 namen in die lijst te zetten, is omdat dat 5000 mogelijke klanten zijn. Of 5000 "leads", "business-opportunities". Hoe groter je netwerk, hoe beter. Toch? En dat dat netwerk gevuld is met 4800 mensen die we van haar of pluim kennen, daar malen we niet om. Begrijp me niet verkeerd: er zijn best wel mensen die het volgen waard zijn. En die mensen zijn populair, heel populair. Het grote deel van hun volgers volgt ze omdat ze interessant zijn, maar een deel van hun aanhang volgt ze omdat ze zo zelf meer aanhang kunnen krijgen. Zo werkt het nu eenmaal. En daar is niks mis mee. Maar vergeef me als ik moet lachen als ik zie hoe de fotograaf van om de hoek, die als de beste baby's in bloempotten fotografeert, druk bezig is om zijn vriendenlijst op Facebook naar de kaap van 2000 proberen te sturen. 2000 baby's die ook in een bloempot willen gefotografeerd worden misschien?

Of ga eens kijken op Flickr. De site bij uitstek om je foto's te delen en te laten bekritiseren. Is het je daarbij trouwens nooit opgevallen dat elke foto een "great shot" is? Ik daag je uit: zet de grootste mislukking uit je fotografische carrière op Flickr, en het zal niet lang duren voor iemand dit een "super picture, well done!" vindt. En waarom vindt die persoon dat? Omdat die weet dat de kans groot is dat jij nu ook een foto van hem "magnificent" gaat vinden. Niks meer, niks minder. Voor wat hoort wat. You scratch my back, I scratch yours.

Zoals ik al zei: for me no more. Enkel nog wat ik wil, niet meer wat ik moet. Ik wil nog zo veel toevoegen aan dit verhaal, over visie, over passie voor een vak,...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 03u27. Ik heb al een hele avond en nacht pijn aan mijn rug en ik moet slapen. Liesbeth moet werken morgen (straks) en ik ben bij de kleine. Ik ga niet geslapen hebben en het wordt zwaar. En dat is de realiteit. Corneel wil spelen, papa wil slapen. Papa moet werken. Dat is de realiteit. En die is hard.

Het is 03u30 en ik ga klikken op "Bericht publiceren". Eindelijk.

Tot binnenkort, als ik zin heb!

Niks te maken met fotografie...

... en toch ook weer wel. Ik heb het hier al gehad over creativiteit, recente opdrachten, technische tips,.. noem maar op. Maar vandaag even iets anders, namelijk: prijsoffertes! En niet noodzakelijk die van mij, integendeel.

Tijdens onze huidige zoektocht naar een aannemer voor het aanleggen van onze tuin, komen de offertes hier met de regelmaat van de klok naar binnen gewaaid. Waarom vraag je offertes? Om te kunnen zien wie er hoeveel centen vraagt voor welke werken, en om te kunnen vergelijken. Groot is dan ook mijn verbazing (en frustratie) als ik offertes lees waarop enkel een uurprijs vermeld staat. Bijvoorbeeld: "Grondwerken: 60€ / uur excl. BTW". Ik snap als niemand anders dat een degelijke offerte opstellen wat tijd in beslag neemt. Maar wat heeft een klant in godsnaam aan een uurprijs? Hoeveel uur gaat er gewerkt worden aan een klus? 2u? 2 dagen? Dergelijke offertes gaan uiteraard recht de prullenbak in. Ik mag in zulke gevallen overduidelijk niet weten wat het hele verhaal zal kosten, en dat is nu net wat ik WEL wil weten.

Net vanuit die filosofie werk ik al lang niet meer met een uurloon in mijn offertes, maar met totaalprijzen. Iemand vraagt me bijvoorbeeld hoeveel het zal kosten voor het fotograferen van een aantal producten voor een catalogus. Die persoon heeft niks aan een uurprijs, maar wil gewoon weten hoeveel centen er betaald moeten worden aan het einde van de rit. Om bij die totaalprijs te komen heb ik uiteraard zoveel mogelijk gegevens nodig, maar het is mijn verantwoordelijkheid om een correcte en realistische schatting te maken van hoe lang ik aan een opdracht zal werken en wat de kosten zijn, er op basis daarvan een correcte prijs op te plakken en me uiteraard ook te houden aan die prijs. Bij productfotografie werk je met prijzen per product of per shot, voor architectuur een prijs per gebouw,...

Trouwens, in het geval van een fotograaf (en heel wat andere gevallen trouwens ook) vind ik een uurprijs sowieso al onlogisch. Want hoe sneller je werkt, hoe minder je verdient? Waarom betaal ik dan meer om een pakje met spoed te verzenden dan voor een normale zending? Ik zie niet in waarom iemand minder moet verdienen omdat hij/zij sneller werkt, op voorwaarde uiteraard dat het resultaat even perfect blijft. Als ik een groepsfoto maak op een half uur tijd, en iemand anders maakt identiek dezelfde foto, maar heeft daarvoor 3 uur voorbereiding ter plaatse nodig, wie is dan de beste fotograaf? Toch verdient de traagste het meest als beiden zouden werken met een uurprijs...

De enige uitzondering wat mij betreft zijn dingen zoals het fotograferen van een event. Er wordt op voorhand afgesproken hoe lang er gefotografeerd wordt, en uiteraard is het aantal uren ter plaatse dan de bepalende factor voor de prijs. Als je dan echter ook je nabewerking apart per uur gaat rekenen, dan klopt het weer niet meer. Immers: hoe zou mijn klant weten hoeveel uren ik nog achter de computer zit achteraf? Daarom werk ik ook voor nabewerking met een vast, en dus duidelijk bedrag voor de klant.

Moraal van dit verhaal: ik wil zelf duidelijkheid en ik ga er dus van uit dat mijn klanten dat ook willen. Dus oproep aan iedereen die me nog ooit een offerte wil toesturen: als je werkt met enkel een uurprijs zonder meer uitleg, bespaar je dan de moeite en de postzegel want je werkstuk (WERKstuk?) gaat regelrecht de vuilbak in!

En als eindnoot: je zou schrikken als je wist hoeveel mensen er toch werken met dergelijke vage prijsoffertes!

Alle meningen hierover meer dan welkom!

Roeland

De wereld verbeteren, of toch pogingen daartoe.

Buiten is het koud en donker. Binnen is het lekker warm, gezellig, comfortabel en... ook donker. Kortom, het seizoen van de onderbelichte of, erger nog, de "platgeflitste" foto's is weer volop aan de gang. Geef toe, als je ze nog niet zelf gemaakt hebt, heb je ze op zijn minst al tot vervelens toe gezien: die oh zo flatterende foto's waar we lijkbleek op staan, met rode oogjes waaronder de wallen extra goed geaccentueerd worden en met als kers op de taart een knoert van een schaduw op de achtergrond. Om dan nog maar te zwijgen van de toestand waarin we ons bevonden, maar dat is een ander verhaal, want laat het duidelijk zijn: we gaan even de technische toer op!

Het kerstverhaal indachtig vond ik namelijk dat het tijd werd om een goeie daad te stellen: bij deze doe ik een ultieme poging om die vreselijke kiekjes voor altijd naar de eeuwige binaire jachtvelden te verbannen. Bij deze dus wat tips om fotografisch door de feestperiode te geraken!

Tip 1: Flitsen is een noodzakelijk kwaad. Eigenlijk is dat niet helemaal waar (verre van zelfs eigenlijk), maar als "huis- tuin- en keukenfotograaf" vind ik dat je toch beter van die regel uitgaat. Wat bedoel ik daarmee? Eenvoudig: probeer zo veel mogelijk het gebruik van de flits te vermijden. Als er te weinig licht is, zijn er vaak alternatieven voor het gebruik van de flits. Eerst en vooral is er de ISO-waarde. Zet je die te hoog, dan gaat er wellicht veel detail in de foto verloren door beeldruis, maar de hedendaagse toestellen gaan vaak moeiteloos tot 800 ISO zonder al te veel kwaliteitsverlies. Ten tweede is er de sluitertijd. Hoewel je moet oppassen voor bewegingsonscherpte, kan je sluitertijd misschien wel wat trager om op die manier meer van het omgevingslicht te gebruiken. En dan is er ook nog de lensopening of diafragma. Aarzel niet om die in donkere omstandigheden helemaal open te draaien. Addertje onder het gras is dan de geringe scherptediepte, maar toch kan dit in veel gevallen het gebruik van de flits vermijden. Over al deze factoren wijd ik trouwens wat verder uit in dit artikel over "fotografie op feestjes"...

Tip 2: als je flitst, doe het dan subtiel. Anders gezegd: verblind je onderwerp niet met een lichtflits die aan een nucleaire explosie doet denken, maar wees zuinig met die fotonen! Hoe doe je dit? Wel eigenlijk door de dingen van tip 1 toe te passen: hogere ISO, langere sluitertijd en grotere lensopening. Op die manier neem je zo veel mogelijk omgevingslicht mee en moet er dus minder licht "toegevoegd" worden door de flits. Op die manier blijft niet alleen de sfeer van het moment behouden, maar spaar je ook de batterijen van je flits (of camera) wat vaak mooi meegenomen is.

Tip 3: leer biljart (of pool,...). Slaaptekort Van de Velde? Ja inderdaad, maar toch is dit goede raad die perfect past in het kader van dit artikel. Wat ik bedoel is heel eenvoudig. Denk niet dat het licht altijd rechtstreeks, dus zonder omweg, van je flits naar je onderwerp moet reizen, want dat is niet waar. Je kan het licht namelijk perfect doen weerkaatsen van quasi alle oppervlakken, net zoals je doet met bijvoorbeeld... een biljartbal. Schiet je die bal op de band onder een hoek van bijvoorbeeld 45°, dan zal hij de band ook verlaten onder een hoek van 45°. Met licht is dat net hetzelfde. Richt je de flitser naar een muur onder een hoek van 45°, dan weerkaatst het ook van die muur onder dezelfde hoek. Maar wat is daarvan dan het voordeel? Je flits zal namelijk harder moeten flitsen want de weg naar het onderwerp is langer... Wel, om lelijk, hard flitslicht met lelijke schaduwen te vermijden, moet je dat licht "verzachten", diffuser maken. Nu is het zo dat licht zachter wordt naarmate de lichtbron groter wordt ten opzichte van je onderwerp. Niet voor niets vind je in een studio altijd grote softboxen, flitsparaplu's,... Door nu je flits naar een plafond of muur te richten, wordt je lichtbron zo groot als ... een plafond of een muur. En door die toegenomen relatieve grootte van de lichtbron, wordt ook de lichtkwaliteit veel mooier: zachte schaduwen, mooier verspreid licht en ook de achtergrond wordt mooi mee opgelicht, waar die vroeger eerder leek op een zwarte leegte die beter thuis is in de verste uithoeken van het universum. Het flitslicht laten weerkaatsen, of "bouncen" is dus DE manier om je flitsfoto's te verbeteren. Als ik een flits moet gebruiken, dan ben ik constant aan het zoeken naar witte plafonds, muren, tafelkleed,... Want vergis je niet: alle oppervlakken zijn goed om tegen te bouncen, zolang ze maar neutraal gekleurd zijn. Want licht dat weerkaatst tegen een groene muur wordt... groen. En je suikertante groen doen kleuren op je foto's is wellicht geen goeie zet net voor cadeautjestijd... Maar dingen zoals het witte hemd van iemand net buiten de foto, kan je perfect gebruiken om wat licht van te weerkaatsen. Werkelijk ALLES is beter dan rechtstreeks flitslicht! Om dit wat te illustreren hieronder enkele foto's. De eerste foto werd rechttoe rechtaan gemaakt: flits op volle kracht vooruit. Recht vooruit dus, zonder omweg...

In alle bescheidenheid: onze Corneel komt wel weg met wat minder mooi licht, maar echt flatterend kan je dit niet noemen. Plat, lelijke en storende schaduw op de achtergrond. Voor verbetering vatbaar dus... Volgende foto is gemaakt door het licht te bouncen via het plafond en door sluitertijd, diafragma en ISO aan te passen om meer omgevingslicht mee te nemen in de opname...

Je hoeft niet meteen een expert te zijn of superkritisch om te zien dat dit een wereld van verschil is: het licht is zachter, geen storende schaduwen meer,... Hoewel ik hierbij mijn principes hoop te verduidelijken, geef ik toe dat er nog verbetering mogelijk is voor de puristen. Door het licht te bouncen via het plafond kan het namelijk gebeuren dat de oogkassen wat te donker worden en dat er "geen licht" in de ogen zit. Het licht komt nu immers helemaal van boven, wat voor, zij het zachte, maar toch storende schaduw kan zorgen. Dit kan je echter verhelpen door achter je flits gewoon een wit kaartje te plaatsen. Je kan dat gewoon met een elastiekje rond je flits maken als het niet ingebouwd is... Dit wit kaartje zal een heel klein deel van het flitslicht toch rechtstreeks op je onderwerp gooien, net genoeg om die donkere ogen wat op te lichten. Ofwel bounce je tegen een muur in plaats van het plafond. En dat is wat ik deed in deze laatste foto...

Hoewel deze tips het best toepasbaar zijn voor mensen met een reflexcamera en losse flitser, heb je ook met een compactcamera en ingebouwde flitser baat bij deze principes. Tip 1 en 2 staan grotendeels los van het materiaal, maar ook tip 3 kan je wat helpen. Vergeet niet dat je ook het flitslicht van je compactje vaak wat kan bijsturen met pakweg een wit blad papier. Want vergeet niet: hoe groter de lichtbron hoe beter. En alle beetjes helpen...

Dus vanaf nu maakt iedereen de mooiste flitsfoto's van de suikertante, waardoor de eindejaarsfooien drastisch zullen stijgen uiteraard. Vergeet op dat moment natuurlijk niet van wie je deze tips gekregen hebt!

Succes,

Yours truly!

Lost and found...

Onder het motto "doe eens iets origineels", liet ik bijna twee jaar geleden een wegwerpcamera achter in de koffer van een vervangwagen. Het hele verhaal vind je in het artikel dat ik destijds schreef over het Disposable Memory Project, maar kortweg komt het hierop neer. Laat een wegwerpcamera achter waar je wil, met op een briefje de vraag om de camera terug te sturen als het rolletje vol is, of door te geven zolang het niet vol is. Je zou versteld staan hoe ver sommige camera's reizen, of hoe lang. Helemaal leuk wordt het als je ziet welke foto's er met "jouw camera" gemaakt werden.

Maar zo ver is het nog niet voor camera nummer 63 die ik destijds de wijde wereld in stuurde. Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht er nog iets van te horen. Tot mijn grote verbazing kreeg ik net een mail met de boodschap dat de camera teruggevonden werd.... bij de toiletten van de VRT-gebouwen door Isabelle S. Kortom: na twee jaar is mijn camera 20 kilometer verder geraakt. Gemiddelde snelheid wordt daardoor ruwweg een meter per uur, maar dat komt zeker door die sneeuw van de laatste dagen!

Als Isabelle S. dit leest (kans is klein natuurlijk) mag ze zich altijd kenbaar maken natuurlijk!

See you soon y'all!

Tijd voor verandering...

Je kan er de laatste jaren niet meer omheen: Facebook, Twitter, LinkedIn, Netlog, Foursquare,... Kortom, de zogeheten Social Media zijn niet meer weg te denken uit de webwereld, en nog minder uit ons leven (of toch uit dat van velen onder ons). Waarom het zo is, dat is een ander verhaal, maar feit is dat deze media er zijn, en ze zullen blijven ook, of we dat nu willen of niet.

Als fotograaf vind ik het mijn plicht om bij te blijven in nieuwe technologie. Dingen zoals webdesign en andere "internettrends" horen wat bij betreft net zo goed thuis onder de noemer "Technologie" als pakweg nieuwe camera's en apparatuur. Daarom doe ik er alles aan om ook die nieuwe trends toe te passen op mijn websites. Daarom volgde ik enkele jaren geleden een cursus webmaster, en volg ik tot op vandaag nog zo veel mogelijk de nieuwe trends en ontwikkelingen. Om die kennis ook steevast in de praktijk te brengen met mijn eigen sites lukt jammer genoeg niet altijd wegens tijdgebrek, maar af en toe maak ik toch wat tijd om één en ander te updaten. Vaak is dat dan onzichtbaar "achter de schermen", maar soms zijn de wijzigingen wel zichtbaar.

Zo ook deze keer. Ik vond het hoge tijd geworden dat ook mijn website interactie toelaat met enkele populaire social networks. Daarom voegde ik in eerste instantie enkele knoppen toe hier en daar, maar al snel kwam ik tot de constatatie dat dit niet paste in de rest van de layout. Wat dus begon als "enkele knoppen toevoegen", eindigde in een nieuw design. Stijl en karakter bleven behouden, maar het ontwerp laat deze keer wat meer flexibiliteit toe. Als in de toekomst dus dingen toegevoegd moeten worden, dan zal dit veel makkelijker gebeuren, niet alleen door het design achter de schermen, maar ook door de visuele opbouw van enkele pagina's.

Trouwens, voor hen die bitter weinig verschil zien met voordien: het gaat hier voorlopig enkel over de website voor bedrijfsfotografie. De site voor particulieren zal echter snel volgen, dus stay tuned! De blog over bedrijfsfotografie is nog even niet beschikbaar, maar ook dat zal snel verholpen zijn. Alsof dit alles, naast de dagdagelijkse fotografie-opdrachten, nog niet voldoende is, werk ik ook nog aan een eigen plugin voor webgalleries in Lightroom, dus ook daar mag je hopelijk snel nieuws verwachten!

Alle feedback over de website is uiteraard steeds welkom!

Roeland

The final frontier?

De laatste tijd had ik het hier geregeld over mijn inspiratie en het feit dat ik "overloop van de ideeën". Hoewel ik nog altijd fotograaf blijf in hart en nieren, waag ik me de laatste tijd ook af en toe aan andere disciplines. Naast een occasioneel videofilmje, volg ik een opleiding van 3 jaar in grafische vormgeving en zoiets "verbreedt de horizon". Maar naast het ontwerpen van logo's en dergelijke, ben ik ook enorm gefascineerd door het puur illustratieve werk. Tegenwoordig zie je trouwens meer en meer de grens tussen fotografie en illustraties vervagen. Wist je bijvoorbeeld dat veel "reclamefoto's" voor auto's voor 100% 3D illustraties zijn waar geen camera aan te pas komt? Of heel vaak zie je foto's waar, al dan niet duidelijk, iets aan toegevoegd werd dat helemaal in de computer werd gecreëerd. In de foto van Liesbeth hieronder zijn bijvoorbeeld de lichtsporen toegevoegd in Photoshop. En dat is dan een heel eenvoudig en "braaf" voorbeeld, het tipje van de ijsberg bij wijze van spreken.

Kortom, ik vind het meer dan boeiende tijden waarin The Sky letterlijk The Limit is. En "the sky" is trouwens een bron van inspiratie op zich. En met dat idee begon ik aan onderstaande illustratie. Deze "tekening" kwam volledig tot stand in Photoshop CS5, maar er kwam geen camera, zelfs geen foto aan te pas. Alles werd getekend en "gekneed" met behulp van tientallen functies van de software: filters, blending modes, brushes, layer opacity,... Alleen daarom al is het interessant: je leert functies gebruiken die je bij de meer traditionele fotobewerking nooit gebruikt, maar die wel een meerwaarde kunnen betekenen.

Ben ik tevreden met dit eerste probeersel (want dat is het letterlijk: mijn allereerste "Photoshop-illustratie")? Ja en nee. Ja, want ik ben creatief bezig geweest, heb een beeld uit mijn hoofd geconcretiseerd en heb veel bijgeleerd. Nee, want er zijn tekortkomingen die ik nog wil wegwerken: het geheel komt "vlekkerig" over en de compositie kan beter naast het bijwerken van wat details hier en daar.

Alle feedback is zoals altijd meer dan welkom!

Roeland

Big brother...

Dat het druk is hier, is niet enkel een cliché, maar blijkt ook uit de blogfrequentie die letterlijk beneden alle peil is: Schaam u Roeland! En veel verandering zit er niet in, want er zijn veel opdrachten en daarnaast is er veel inspiratie voor nieuwe persoonlijke projecten. Die persoonlijke projecten gaan trouwens vaak verder dan enkel fotografie. Mijn Facebook- en Twitter-followers weten intussen al dat ik een drie jaar durende opleiding gestart ben in grafische vormgeving. Eerst en vooral uit interesse, maar ook omdat ik vaker en vaker de vraag krijg of ik ook brochures opmaak, flyers verzorg, websites ontwerp,... You name it.

Niet dat ik concreet van plan ben om in de nabije toekomst op die vraag in te gaan, maar de materie interesseert me wel en ik geloof eerlijk in het feit dat je steeds moet blijven en bijleren, en ik ben de eerste om toe te geven dat je nooit alles zal weten in je vakgebied. Grafische vormgeving dus. Maar er is meer. Ik heb al wat ervaring met 3D-modeling en ook die interesse wordt enkel maar groter en groter. Ik wordt al helemaal hyper als ik denk aan de mogelijkheden die de combinatie van 3D graphics en fotografie te bieden heeft! Mensen, en vooral fotografen, die beweren dat de digitale fotografie "de sector" moeilijker heeft gemaakt, snappen in mijn ogen het hele plaatje niet (let op de woordspeling)! Nooit tevoren waren de mogelijkheden zo groot. Dat de sector veranderd is, is een feit, maar dit is ten goede. Zij die niet mee veranderen, zijn vaak de eersten om te klagen, terwijl in mijn ogen de oorzaak van hun problemen bij hen zelf te vinden zijn.

Maar ik wijk af. Inspiratie, daar was ik gebleven. Eén van de vele ideetjes waar ik al even mee loop, is een 3D-animatie waarin een bankbiljet gebruikt word als onderwerp. Dergelijke ideeën moeten altijd eerst even "rijpen", maar eerder deze week was ik klaar om één en ander te concretiseren. Zo gezegd zo gedaan: briefje van 5 euro onder de scanner, scannen en op naar Photoshop CS5 om enkele elementen uit de opdruk te isoleren.

Niet dus! Ik wil het gescande bestandje openen, maar krijg droogjes de melding dat "het onmogelijk is om afbeeldingen van bankbiljetten te bewerken met deze software". WTF??????? Ik begrijp wel dat valsmunterij ontmoedigd moet worden, maar dit gaat me echt te ver: ik betaal bijna 1000 euro voor een softwarepakket waar ik altijd al mijn ideeën mee kan uitvoeren, maar dit pakket laat niet toe dat ik een afbeelding van een bankbiljet gebruik??? En wat als ik voor educatieve doeleinden een overzicht wil maken van bepaalde munten en biljetten? Of wat als ik gewoon enkele elementen van een bankbiljet wil gebruiken in een artistiek concept (zoals in mijn geval), zonder daarmee ook maar één wet te overtreden?

Nogmaals, ik snap dat er mensen zijn met slechte bedoelingen en dat dit probleem moet aangepakt worden op alle manieren. Maar is dit de taak van een softwareproducent? Om het helemaal mooi te maken: voor enkele tientallen euro's kan ik bij die zelfde producent een patch aankopen waarmee ik toch bankbiljetten kan inscannen en bewerken, tenminste als ik de "gespecialiseerde fora" mag geloven. Kortom: ik betaalde nog niet genoeg en moet dus nog eens een duit in het zakje doen. En dat doe ik dus niet, al was het maar uit principe. Er zijn gelukkig Opensource alternatieven.

Maar dat Big Brother ons in de gaten houdt is duidelijk, maar jammer genoeg niet altijd terecht. Ik ben heel benieuwd naar julie mening hierover...

Roeland

No time, baby...

Het was hier weer lang stil, en het is weer hetzelfde excuus: tijdsgebrek. Vooral veel werk, maar ja ik geef toe: er zat ook een weekje vakantie tussen! Wat voorzien was als een weekje Mallorca, werd, door een stakingsactie van de Spaanse overheidsdiensten, uitgebreid tot 9 dagen. Kortom: twee extra dagen strand en alles wat erbij hoort! Ter plaatse hoorde je me verre van klagen, maar bij thuiskomst lag de planning natuurlijk danig overhoop.

Intussen zijn de frisse coctails, het zand tussen de tenen en de brandende zon herleid tot leuke herinneringen en concentreer ik me weer volop op de opdrachten. Momenteel bestaat het grootste deel van het werk, naast enkele nieuwe opdrachten, vooral uit de selectie en nabewerking van de shoots die de afgelopen weken plaats hadden. Vooral veel huwelijken, maar ook enkele portretsessies voor eigen werk zowel als voor klanten. Eén van de shoots voor de vakantie was bij Katja en Joeri, die hun kleine Joey lieten fotograferen.

De keuze voor studio of locatie werd aan mij overgelaten (dank u Katja en Joeri!) en ik koos ervoor om bij hen thuis te werken. Dit biedt tonnen meer variatie dan een saaie studio, maar is ook veel minder imposant voor de peuter in kwestie. Gevolg: de kleintjes voelen zich al snel op hun gemak (ondanks die vreemde fotograaf met al zijn spullen) en ontpoppen zich al gauw tot geboren modelletjes. Joey was dan ook geen uitzondering op de regel, met onderstaande foto's als resultaat.

Zoals in het merendeel van de gevallen, had ik ook deze keer extra flitsapparatuur bij. Met één flits en een softbox heb je volledige controle over het licht en maak je foto's met een eigen look. Voeg daarbij een blije en opgewekte peuter met de looks van een filmster in wording, en je zit gebeiteld voor een leuk resultaat!

Althans dat is mijn mening, ik hoor het graag als je die niet deelt!

Roeland

Medewerker gezocht (af en toe)...

Wie me recent wat gevolgd heeft op Facebook, Twitter, hier op mijn blog of zelfs, stel je voor: in real life (het idee alleen al), die weet dat ik meer werk wil maken van "vrij werk". Ik barst letterlijk van de ideeën en inspiratie voor nieuwe shoots. Om die inspiratie om te zetten in foto's, zal ik echter geregeld hulp kunnen gebruiken! Daarom "dezen eprip" (vertaald: "deze oproep" voor degenen voor wie "In de Gloria" niet de laatst bekeken TV-reeks is)...

Wie of wat zoek ik?

Wel, op geregelde tijdstippen zal ik modellen (m/v) nodig hebben. Aangezien modellen vinden niet echt een probleem blijkt te zijn wil ik daar even niet op ingaan hier. Wie graag modellenwerk zou doen in mijn projecten, houdt best mijn Facebook-activiteiten van nabij in de gaten... Deze oproep is meer gericht naar mensen die graag achter de schermen willen meewerken. Op zich heb ik al een visagiste, maar andere kandidaten mogen zich steeds aanmelden. Daarnaast denk ik op dit moment vooral aan een stylist(e). Voor veel projecten weet ik wel welke "look" ik wil bereiken, maar de hulp van iemand met een goed "mode-inzicht" is altijd welkom (ik ben een man, remember?). Kortom: heb je een zwak voor kleding, schoenen, accessoires en daar bovenop nog wat organisatorisch talent? Dan ben je wellicht de geknipte persoon.

Voor alle duidelijkheid: het gaat hier om occasionele projecten tussen mijn andere opdrachten door, dus je kan dit zonder problemen combineren met je job. Aangezien het in eerste instantie gaat om shoots voor eigen rekening, heb ik dus ook geen gigantische budgetten vrij voor vergoedingen. Verder sta ik niet echt bekend voor het uitbuiten van mijn crew. Lees: er wordt honger noch dorst geleden bij een shoot en onkosten worden uiteraard betaald. Voor enkele projecten is er wat meer financële "slagkracht" dan voor andere...

Samengevat. Ben je een modebewust iemand en heb je oog voor de nieuwe trends en hippe mode? Puilt je eigen kleerkast, tot grote ergernis van je partner, uit van kleding en accessoires? Wil je aan diezelfde partner bewijzen dat een kledingverslaving WEL DEGELIJK nuttig kan zijn? Wil je je inzicht, ideeën en logistiek talent inzetten achter de schermen van een aantal leuke shoots? Aarzel dan niet en neem zeker contact op. Gelieve enkel te reageren via mijn conventionele mail of hier in de commentaren, berichten op Facebook vind ik onoverzichtelijk en durven wel eens verloren gaan...

Tot binnenkort,

Roeland

Diefstal

Iedereen die serieus, al dan niet beroepsmatig, met fotografie bezig is kent het verhaal maar al te goed: de ene investering is nog niet vergeten of de volgende doet zich al voor. Het gaat van lenzen en camera's tot batterijen en tassen. Net als we denken dat onze uitrusting compleet is, gaat er iets stuk en kunnen we weer de spaarpot openbreken.

Voor beroepsfotografen gaat het vaak nog verder: we stellen hogere eisen aan kwaliteit, dus enkel het beste (en dus duurste) materiaal is goed genoeg. Meestal heeft ons materiaal dan ook heel wat meer te verduren dan bij de gemiddelde liefhebber: een hele dag in de regen lopen met de camera mag geen probleem vormen, je camera moet probleemloos duizenden en duizenden foto's per jaar aankunnen,... Als kers op de taart moet een beroepsfotograaf vrijwel alles dubbel hebben, als backup. Kortom: de investeringen lopen op, of je dat nu wilt of niet!

Een investering die vaak over het hoofd gezien wordt is software. Pakketten zoals Adobe Photoshop en Lightroom, Aperture, Office en Dreamweaver (om er maar enkele te noemen), zijn onontbeerlijk voor de gemiddelde beroepsfotograaf. Zonder in al te veel detail te treden: die kost loopt probleemloos op tot enkele honderden euro's per jaar. Elk jaar opnieuw dus. Voor veel fotografie-liefhebbers (niet beroepsmatig), is die nood aan software bijna even groot. Want geef nu toe: iedereen werkt toch graag met de laatste versie van zijn favoriete software?

Jammer genoeg is iedereen echter niet altijd even consequent: een half kapitaal besteden aan een lens die we misschien maar één keer per jaar gebruiken daar hebben velen geen probleem mee, maar software, die we dagelijks gebruiken, kopen voor dat zelfde bedrag is een optie waar velen zelfs niet bij stilstaan. Want diezelfde software kunnen we toch kopiëren van buurman of collega? Niemand die het weet, en die grote softwarebedrijven hebben toch geld genoeg?

Cijfers heb ik niet, maar bovenstaande is voor heel veel mensen een realistisch scenario. Sterker nog, software kopiëren is voor velen de normaalste zaak van de wereld. Zij die er toch voor betalen, zullen vaak zoeken naar de goedkoopste oplossing. En daar wordt handig op ingepikt: gehaaide oplichters zetten her en der websites op waar zogenaamd "legale" software aan dumpingprijzen wordt aangeboden. Eens te meer geldt hier de regel: als het te mooi LIJKT om waar te zijn, dan IS het dat ook.

Met heel deze problematiek in het achterhoofd, viel het oog van enkele collega fotografen op de actie van het Centrum voor Beeldexpressie, kortweg CvB. Dit is een vereniging die zich richt op iedereen die niet beroepsmatig met beeldvormende kunst (onder andere fotografie dus) bezig is. Voor de liefhebbers dus. Op hun website kondigen ze een actie aan waarbij hard- en software door hun leden kan aangekocht worden aan sterk verlaagde tarieven, software zelfs aan slechts 20% van de gangbare verkoopprijs. Hoe dat kan? Ze bieden software aan aan studenten- of lerarentarief. Software-ontwikkelaars zoals Adobe, bieden aan studenten en leerkrachten hun producten aan tegen sterk verminderde tarieven. Studenten kunnen op die manier leren werken met de meest gangbare en vooruitstrevende pakketten in de industrie. De normale prijzen liggen nu eenmaal ver buiten het budget van de doorsnee student. Om je een idee te geven: de basisversie van Photoshop kost ongeveer 850 €. Leden van het Centrum voor Beeldexpressie zijn echter verre van altijd studenten, maar zoals gezegd eerder de "hobby-fotografen". Dat zij kunnen gebruik maken van de zogenaamde "student - teacher - license" is gewoon te gek voor woorden.

Door tussenkomst van Studio VZW, de vakvereniging voor fotografen in hoofdberoep, werd de actie van CvB gesignaleerd bij Adobe. Deze laatste ging uiteraard niet akkoord met de actie waardoor ze afgeblazen wordt. Afgunst van beroepsfotografen ten aanzien van hobbyfotografen? Allerminst. Er werd geprofiteerd van een gunstig tarief door mensen die er helemaal geen recht op hebben. Met andere woorden: mensen die de software via deze actie aankopen, maken in zekere zin nog altijd gebruik van illegale software. Vergelijk het als je wil met parkeren op een plaats voor gehandicapten terwijl je perfect gezond bent: het is niet omdat je wagen op die plaats mooi tussen de lijnen staat, dat je ook correct geparkeerd staat.

Als beroepsfotograaf hoor je maar al te vaak "hoe schandalig de prijzen voor een reportage toch wel zijn" en dat "nonkel Fons ook foto's maakt en wel aan slechts 10% van de prijs van de beroepsfotograaf". Dat nonkel Fons zijn Photoshop illegaal gedownload heeft vergeten we dan maar even snel...

Moraal van het verhaal: betaal voor je software, net zoals je betaalt voor de rest van je fotomateriaal. Of hoe leuk zou jij het vinden als iemand je foto's van je website kopieert, laat printen en gebruikt om op zijn beurt geld mee te verdienen? Want hoe je het ook draait of keert: software kopiëren is diefstal. Niets meer of niets minder. Die software is ontwikkeld door mensen die er lang en hard aan werkten, en dat moet betaald worden. Vind je de commerciële pakketten te duur, dan zijn er vast goedkopere of zelfs gratis alternatieven te vinden. Legaal welteverstaan.

Amen.

Roeland

Ketting

Vandaag zag ik hem weer eens de revue passeren: de kettingbrief. Tegenwoordig beter te beschrijven als kettingmail. De onderwerpen variëren: foto's van schattige huisdiertjes, supergrappige mopjes (merk het sarcasme op) die je MOET doorsturen naar al je contacten, spectaculaire weerfoto's,...

Erger nog zijn de mails die op je geweten proberen te spelen. Onderwerpen in deze categorie: hongerige, zieke of mishandelde kindjes; hongerige, zieke of mishandelde diertjes; hongerige, zieke of mishandelde mensen... Ben ik zielloos, harteloos en wreed en geef ik niet om die problemen? Integendeel: mijn hart breekt bij het lezen van al die schrijnende verhalen. Daarom geef ik geregeld centen aan allerhande goeie doelen: van de daklozen in de straat in Leuven over het Rode Kruis tot Artsen zonder grenzen.

Maar laat één ding duidelijk zijn: die kettingmails zijn onzin! Laten we even samen redeneren. Duizenden mensen sturen die mails door, in het beste geval na ze gelezen te hebben. Op welke manier wordt het aangehaalde probleem hier minder groot door? Omdat er nu een deel bandbreedte van onze internetverbinding met goeie vibes gevuld wordt? Yeah right. De enigen die hier beter van worden zijn de mensen die de gigantische lijsten met emailaddressen verkopen aan reclamebureau's. Want ja: dat is de reden waarom je het overgrote deel van die nobele mails ook naar de afzender moet terugsturen: dat is wat makkelijker voor hen om alle mailaddressen eruit te halen...

"Maar door die mails door te sturen wordt iedereen zich bewust van probleem X of Y?" Kan best zijn, maar dat is niet de bedoeling die er achter zit. Als dat wel zo was, dan zou de initiatiefnemer zich kenbaar maken. Hulporganisaties en goeie doelen zorgen er wel voor dat je hun gegevens overal terugvindt, zeker in de mails die ze sturen in het kader van een sensibilisering...

Dus voor eens en altijd: je kan geen arme kindjes rijker maken, geen hondjes een baasje geven, geen mensen hun magen vullen,... door gewoon een mailtje door te sturen. Doe gewoon op gepaste momenten een duit in het gepaste zakje en dat is onbetwistbaar nuttig.

Denk je er anders over? Laat het gerust weten, ik sta open voor alle argumenten.

Roeland

Privé en zaken...

Dat privé en zaken best gescheiden blijven, is een vaak gehoorde uitspraak. Maar als je vrouw buikdanseres is, een gothic kostuum in de kast heeft hangen EN als je zelf dan nog eens fotograaf bent, dan is een uitzondering op die regel onvermijdelijk. Ondanks veel ander werk maakte ik daarom eindelijk tijd vrij om een nieuwjaarsvoornemen waar te maken: fotograferen voor mezelf in plaats van in opdracht. Van zodra je wat opdrachten hebt, wordt de tijd voor eigen werk jammer genoeg hoe langer hoe meer beperkt. Het gevaar schuilt erin dat je je creativiteit verliest en erger nog, dat je portfolio gaat bestaan uit beelden die je MOEST maken, en niet uit beelden die je WIL maken. Begrijp me niet verkeerd: ik geniet van elke opdracht die ik doe (anders deed ik ze niet), maar af en toe moet je gewoon weer even fotograferen voor de lol, zonder meer.

Waar ik de inspiratie haalde voor deze specifieke shoot weet ik al niet meer, maar muziek en film hebben er zeker een aandeel in. En omringd worden door creatieve mensen is zeker een pluspunt. Zoals gezegd: Liesbeth was het model van dienst en wat mij betreft was dat zeker voor herhaling vatbaar. Visagiste Lien Connaert zorgde voor de make-up en mag dat ook opnieuw doen ;-) Dimitri was "first assistant" voor mij, maar als collega fotograaf nam hij later ook de camera ter hand. Ik ben alvast benieuwd naar zijn foto's.

De keuze voor de locatie was zoals altijd het grootste deel van de voorbereiding. De weersvoorspellingen waren niet al te positief, dus een binnenlocatie drong zich op. Een kerk was (vond ik) te cliché en moeilijk te regelen, dus nam ik mijn toevlucht tot Salve Mater in Lovenjoel: een gigantisch groot complex dat vroeger dienst deed als psychiatrisch ziekenhuis, maar intussel al lang verlaten is. Voor de urban explorers onder jullie, en andere nieuwsgierigen: deze locatie is niet vrij toegankelijk! Een deel van het gebouw wordt bewoond door collega fotograaf Pascal Baetens. Wil je van deze overigens prachtige locatie gebruik maken, neem dan eerst contact met hem op! Hij is heel meegaand en zal je zeker helpen, maar onaangekondigde gasten die inbreken worden uiteraard niet geäpprecieerd. Dit voor de volledigheid. In ons geval volstond een mailtje vooraf en een kleine vergoeding om aan de slag te kunnen.

Belichting bestond uit een set Elinchrom Quadra's met een 90cm Octabank van Chimera voorzien van een grid. Bij de close-up werd een tweede flits voorzien van een honingraat gebruikt als haarlicht.

Nabewerking: contrastaanpassing en kleurverschuiving voor de achtergrond. De close-up opname werd geretoucheerd en de huidtextuur lichtjes gladder gemaakt (hoewel niet echt nodig, mede dankzij het werk van Lien). De ogen werden wat opgelicht en het contrast verhoogd. Voor het andere beeld werden de lichtsporen uiteraard ook toegevoed in postproductie.

Hopelijk binnenkort nog meer resultaten uit dezelfde shoot!

Nog eens dikke merci aan de crew en tot binnenkort,

Roeland

Huwelijk Muriel en Joris

Het is weer stil op het blogfront, maar dat is niet zonder reden. De camera ligt alles behalve stil en ik kan op dit moment niet volgen met archiveren en nabewerken wat er bijkomt aan opnames. Naast het werk in opdracht zijn er de laatste tijd ook eindelijk nog eens wat shoots geweest "voor mezelf". Het betaalde werk gaat uiteraard voor, dus voor een blik in mijn vrij werk zal je nog wat geduld moeten hebben.

Een recente huwelijksreportage die intussen wel al (gedeeltelijk) getoond kan worden is die van Muriel en Joris. Wie mijn website wat nauwlettend in de gaten houdt, zal deze twee zeker herkennen: zij waren enkele maanden geleden ook het onderwerp van een leuke verlovingsshoot. Daardoor was voor hen het ijs ook al gebroken voor de lens. Niet dat dat echt nodig was, want Joris en Muriel "smijten zich" volledig voor de camera! En op die manier is het leuk werken als fotograaf natuurlijk. Iedereen is ontspannen en het belangrijkste is dat iedereen zich bovenal amuseert. Het is niet voor niks je huwelijksdag, dus een beetje fun is niet ongepast lijkt me... Bij momenten leek het trouwens meer op een fashionshoot dan op een huwelijksreportage. Ik werd bijgestaan door Deborah die zich schitterend profileerde als "first assistant": afstellen van de flitsers waarmee ik steevast werk op locatie, bijlichten met reflectiescherm en uiteraard ook een deel van het gebruikelijke draag- en sleurwerk. Daarnaast werden we op de koop toe vergezeld van de twee ceremoniemeesters. Eentje ontpopte zich als volleerd stylist, de andere was zeer behulpzaam bij de logistiek (lees: tassen dragen, zorgen voor het materiaal,...).

Kortom: niet alleen een leuke huwelijksreportage, maar ook zeer luxueus werken was het die dag! Uiteraard ben je na een dag van ruwweg 16 uren non stop werken doodmoe, maar soms zit het in de kleine dingen. En die kleine details waren dankzij de medewerking en spontaniteit van Joris en Muriel dik in orde!

Binnenkort meer!

Roeland

Fotoshoot met Kim

Enkele dagen geleden organiseerde ik een snelle, geïmproviseerde fotoshoot met buikdanseres Kim, om mijn nieuwe flitssets (Elinchrom Ranger Quadra) uit te testen. Mijn bevindingen over deze flitsset komen hier binnenkort uitvoerig aan bod (na nog wat meer probeersels), maar de foto's van afgelopen shoot kan ik alvast tonen.

Dikke merci Kim voor je bereidwilligheid!

Roeland

Backup

Lang geleden denk ik, maar deze is voor de "techneuten" onder jullie. Voor hen die, net als ik, 's nachts badend in het zweet (zoals een beest, zie hier), krijsend wakker worden door weeral een nachtmerrie over, jawel u leest het goed: verlies van digitale gegevens. Foto's dus in mijn geval. Alle gekheid op een stokje, ik mag er niet aan denken dat ik een deel, of God sta me bij, ALLE foto's zou verliezen die ik ooit gemaakt heb. Het veilig stellen van die foto's neemt dan ook een heel groot deel in van de workflow van de hedendaagse fotograaf, en daarover gaat dus dit artikel.

"De digitale fotografie heeft alles toch makkelijk gemaakt, ge moet alleen nog op het knopje duwen." Veel gehoorde uitspraak, geloof het of niet. Begrijp me niet verkeerd: ik ben de eerste om te bevestigen dat het digitale tijdperk ongeziene mogelijkheden en technieken met zich mee brengt die vroeger ondenkbaar, of toch op zijn minst onbereikbaar waren voor de meesten onder ons. Maar aan de andere kant: je stak je negatiefjes, die je meestal liet ontwikkelen door een vaklabo, in een speciale map. Die ging op zijn beurt, in het beste geval, in een kluis en daarmee was (een beetje kort door de bocht) de backup-kous af. De negatieven (of dia's) waren het enige origineel, dus die bleven veelal netjes bij de fotograaf (bij particuliere fotografie toch). Geen vragen naar kopietjes of cd-tjes. Gewoon. Simpel.

Vandaag? Je komt thuis van een fotoshoot of reportage, met een aantal geheugenkaartjes. Vol of leeg, die kleine rotdingen zien er allemaal hetzelfde uit, maar dat bespreek ik elders al. Hoewel het best mogelijk is om die dingen gewoon zo naar het labo te sturen en afdrukjes terug te verwachten, is de weg naar het eindresultaat voor iet-of-wat beroepsfotograaf nog lang, zeer lang. Dat we onze foto's "bewerken" spreekt voor zich, maar tussen shoot en nabewerking zit nog een stap die heel veel mensen uit het oog verliezen: archivering. Lees: opslag en backup. Voor die archivering bestaat geen goeie of slechte methode, dit is volledig persoonlijk en afhankelijk van je eigen voorkeur. Wat ik hier beschrijf is mijn werkwijze: werkt voor mij en ik voel er me goed bij, niet meer of minder.

Goed. To the point. Basisprincipe dat ik altijd aanhoud: op geen enkel moment mag een foto slechts op één locatie of medium opgeslagen zijn. Dit begint in de camera. Een goeie camera heeft tegenwoordig niet één, maar twee sleuven voor een geheugenkaart. Deze zijn (bij mij) zo geconfigureerd dat alle foto's gelijktijdig weggeschreven worden naar beide kaartjes. Als thuis de hond (of de kleine?) een kaartje op wonderbaarlijke wijze zou verorberen, dan is er nog altijd het tweede kaartje met dezelfde foto's. Je snapt ongetwijfeld het punt, ondanks mijn over-the-top-formulering.

Volgende stap: het kaartje / de kaartjes worden gekopieerd naar "de computer". Dat dit via een degelijke kaartlezer (zie een vorig artikel) gebeurt is hier minder aan de orde. Maar de term "kopiëren naar de computer" is niet correct: er wordt gekopieerd naar een externe schijf, NOOIT naar de interne harde schijf van de computer. Deze laatste zal onvermijdelijk ooit vastlopen of problemen veroorzaken, dus nooit gebruiken voor "cruciale data-opslag". Persoonlijk gebruik ik een zogeheten "RAID-systeem" als opslagplaats. Dit is een extern apparaat waarin meerdere, in mijn geval 4, harde schijven zitten. Alle gegevens die op een schijf komen, worden automatisch en volledig ongemerkt gekopieerd naar een andere schijf. De ene schijf is dus altijd een exacte kopie van de andere (RAID 1). Als in dat apparaat dus ooit een schijf de overstap zet naar de eeuwige harde schijf-jachtvelden, dan wordt die defecte schijf gewoon vervangen. Automatisch kopieert het systeem alles weer om van de kopie naar deze schijf, en alles is weer perfect synchroon. Alle foto's staan bij deze dus op twee aparte locaties? Niet helemaal.

Er kan nog altijd iets gebeuren met dit apparaat als geheel: blikseminslag, brand, problemen met de voeding,... Het is dus perfect mogelijk dat dit apparaat het laat afweten: inclusief de perfecte kopieën van alle schijven die erin zaten en waar we toch zo fier op waren. Dus: bij het leegmaken van de kaartjes kopieer ik niet alleen alles naar dit Raid-systeem, maar ook nog eens naar de klassieke, externe harde schijf. Deze wordt enkel bij het leegmaken van kaartjes aan de computer gehangen en aangezet. Als alle gegevens erop staan (en geverifieerd zijn), wordt deze schijf losgekoppeld en NOOIT gebruikt enkel om verloren gegevens terug te halen.

Op deze manier staan alle gegevens op drie verschillende schijven, in twee verschillende apparaten: twee schijven in het RAID-systeem en 1 aparte schijf. De cappaciteit van het RAID-systeem kan nooit groot genoeg zijn, die van de externe schijf is minder cruciaal. Deze zijn tegenwoordig heel betaalbaar, dus als ze vol zijn koop je gewoon een nieuwe. En daarna nog een nieuwe, en nog één,... Het aantal van deze schijven loopt snel op als je veel fotografeert, maar dit biedt je wel een (relatief) grote zekerheid dat je geen gegevens zal verliezen. Trouwens, deze schijven bewaar ik niet in de studio maar "off-site": een andere locatie zodat "als mijn kot afbrandt", ik nog altijd deze schijven heb om gegevens van te recupereren.

Mooi zo, daarmee zijn we klaar. Euh, niet dus. Dit was louter de opslag van originele, niet bewerkte gegevens, zogenaamde "raw data". Nu kunnen we veilig beginnen met de postproductie van de shoot. Mensen die mij wat beter kennen (als fotograaf) weten dat ik bijna exclusief met Lightroom (en Photoshop) werk voor archivering en nabewerking. Al het voorgaande gebeurt trouwens ook automatisch door Lightroom van zodra ik een kaartje in de kaartlezer prop. In Lightroom worden alle bewerkingen opgeslagen in een database: een gigantisch gegevensbestand dat op de schijf van je computer bewaard wordt. Verlies je dit bestand, dan verlies je ook al je bewerkingen, keywords, ratings,... Geen leuk scenario, dus: backup maken. Hiervoor gebruik ik Time Machine van Apple: automatisch en op geregelde tijdstippen (dagelijks voor mij) wordt de hele interne schijf van de computer gekopieerd naar, jawel hoor, een aparte externe harde schijf. Time Machine doet dit trouwens niet alleen automatisch, maar ook "intelligent": enkel veranderde bestanden worden gekopieerd, zodat schijfruimte gespaard wordt.

Tot slot zijn er nog de bewerkingen die niet in Lightroom gebeuren of waarvan Lightroom een nieuw bestand creëert. Deze komen automatisch op het RAID-systeem en kopieer ik als de opdracht afgewerkt is nog eens naar de extra harde schijf waar ook de raw data opstaat.

Hoewel dit allemaal heel omslachtig klinkt, gebeurt dit voor het overgrote deel volledig automatisch en "achter mijn rug". Maar het op poten zetten hiervan vraagt wel structuur en ordelijkheid binnen je workflow, anders wordt het al gauw een rotzooi waar zelfs een digitale kat haar jongen niet zal in terugvinden.

Voor de volledigheid: al mijn externe harde schijven, ook het RAID-systeem, zijn van LaCie. Reden? Degelijk merk waar ik nog nooit problemen mee gehad heb. Maar wat dat betreft: ik geloof niet in "merken": alle merken hebben zwaktes en sterktes. Er lopen ongetwijfeld ontelbaar veel mensen rond die horrorverhalen kunnen vertellen over LaCie-producten. Maar ik niet, en daarom hou ik me aan hun materiaal voorlopig. Dus tot spijt van wie het benijdt: geen supergefundeerde logica hierachter, geen diepgaande analyses en nee jammer genoeg ook geen sponsoring :(

Dit gezegd zijnde wijd ik me weer volledig aan de voorbereiding van de reportage van morgen. ..

Roeland

Stelling...

Ik sta in het zweet en kan meedelen dat de stelling uit dit bericht nog steeds in volle glorie aanwezig is... :) Vergunning verlengd tot 31/07.

Roeland

Leedvermaak...

Voor allen die zie graag tegoed doen aan een portie (fotografen)leedvermaak: enjoy this one!

Voor immobiliënkantoor Cushman & Wakefield moest er een commercieel pand gefotografeerd worden. In Leuven centrum, dus dit kon ik makkelijk inplannen. De opdrachtgever speelt me de details door dus ik kan aan de slag. Zoals altijd beginnen met stap 1: Google Earth gebruiken om een idee te krijgen van de oriëntatie van het pand. Zo krijg ik alvast een idee van het beste tijdstip om het pand te fotograferen. In dit geval: best late namiddag tot vroege vooravond, dan komt het zonlicht mooi van opzij wat vorm en structuur van het pand mooi doen uitkomen. Stap 2: indien mogelijk even langslopen om het pand "in real life" te zien en zo een idee te krijgen van mogelijke problemen: storende parkings voor de deur, obstakels,... Onderweg naar een andere afspraak passeer ik het pand in kwestie en het geluk is aan mijn kant: geen vuiltje aan de lucht, mooi gelegen, plaats genoeg om rond het pand verschillende camerastandpunten in te nemen en zoals in stap 1 reeds vermoed werd: best later op de dag de opnames maken. Stap 3 dan: opnames gaan maken op voornoemde tijdstip. Auto werd netjes geparkeerd en deze jongen trok door de schroeiende hitte met een veel te zware fototas en statief. Je moet wat overhebben voor je vak nietwaar? Zwetend als een buffel (mijn fysieke conditie is vergelijkbaar met die van een zeer bejaarde, kreupele buffel, I KNOW) zie ik in de verte het pand reeds liggen: mooi in de zon zoals ik voorzien had. Een verrassing was dit niet meer: gebouwen bewegen weinig in de loop van de dag en ook de beweging van de zon aan de hemel is over het algemeen relatief goed voorspelbaar. Maar euh, is daar niet heel veel activiteit voor de deur? Jawel hoor: een pracht van een stelling in volle opbouw tegen de minstens even prachtige voorgevel van mijn opdracht. De opdrachtgever was hiervan niet op de hoogte, zelfs "de mannen van de stelling" konden niet zeggen hoe lang het ding zou blijven staan (??). Na wat (telefonisch) navragen en overleg met de opdrachtgever werd er dan maar besloten om de opnames uit te stellen tot de stelling de benen neemt...

Moraal één van dit verhaal: gemakkelijke opdrachten waar geen addertjes onder het gras zitten bestaan misschien wel, maar zijn volgens mij heel zeldzaam.

Moraal twee van dit verhaal: deze jongen gaat aan zijn conditie werken, maar dat is dan weer een heel ander verhaal.

Nog meer leedvermaak? Wel vooruit dan maar, hoewel dit keer op een andere manier.

Na recente problemen met mijn kaartlezers (die dingen om je geheugenkaartjes in te duwen en foto's naar de computer te pompen) werd het dringend tijd om enkele lezertjes in de studio naar de eeuwige geheugenkaart-lezer-jachtvelden te sturen en op pad te gaan op zoek naar nieuwe (en betere) exemplaren. No problem, kat-int-bakkie... Geen zin in het zoeken naar parkeerplaats in de snikhete stad, laat ik maar gewoon even stoppen bij Easy-M, de apple-store aan de vaartkom. Die hebben dat vast wel in huis...

Kwartiertje later.

Ik: "Goeiemorgen meneer, ik ben op zoek naar een kaartlezer voor compactflash, liefst met Firewire aansluiting".

Hij: "euhhh, ?? , hmm, ????"

Ik: "U weet wel meneer, om compactflashkaartjes van je fototoestel te kopiëren naar de computer?"

Hij: ".... ah ok. In de rekken misschien?"

Ik: "Ik heb al even gekeken meneer, maar zie ze niet meteen hangen. Kan u even helpen, misschien heb ik er even over gekeken..."

Hij: "Ok"

...

Hij: "Hier hangt het meneer, is net de laatste precies, u heeft geluk!"

Ik: "Ik heb pech denk ik, want deze is USB 2,0 aansluiting en ik had graag Firewire."

Hij: "Oei".

Ik: "Als u er geen andere heeft, neem ik alvast deze mee, ik heb ze nogal vaak en dringend nodig. Deze neemt toch zeker Compactflash? Het is een gesloten doosje dus ik kan het zo niet zien..."

Hij: "Ja hoor, deze neemt alle populaire kaartjes, maak u maar geen zorgen."

Ik: "Sorry, maar compactflash is niet zo populair als u denkt, dus mag ik even het doosje bekijken, dan ga ik het toch even na..."

Hij: "....ok" (duidelijk verveeld door mijn "moeilijke vragen".

...

Ik: "Compactflash kent hij niet meneer, staat niet in het lijstje bij ondersteunde kaartjes, dus ik vrees dat ik elders zal moeten zoeken."

Hij: "Tiens, dat is raar..... Nu ja, voor zulke specieke eisen kijkt u best op onze webshop"

...

WTF??????? Ik ga naar een zogeheten "speciaalzaak" voor een effing kaartlezer, wordt behandeld als een marsmannetje dat wartaal uitbraakt en moet als kers op de taart ook nog horen dat ik beter ONLINE ga kijken???? Man, ik sta hier VOOR UW NEUS, IN uw winkel, moeite te doen om mijn centen te spenderen in uw zaak en wordt dan aangemaand om in de webshop van DEZELFDE zaak te gaan snuisteren op zoek naar mijn zogezegd exotische en zeer zeldzame kaartlezertje, dat zowat ELKE fotograaf in huis heeft maar dat geheel terzijde???

Moraal één van dit verhaal: Easy-M heeft zijn naam gestolen, tenzij je er werkt.

Moraal twee van dit verhaal: ik ga aan mijn conditie werken, want bij de op dit verhaal volgende zoektocht naar het mij ontbrekende artikel, kwam ik uiteindelijk zwetend als dezelfde buffel uit het vorige verhaal moe maar gelukkig thuis MET kaartlezer. Van bij Het Computerwinkeltje trouwens. Gewoon in levende lijve gekocht van de vriendelijke verkoper. Ik moest niet naar hun webshop surfen hiervoor en kon gewoon afrekenen. Eat that Easy-M!

En om af te sluiten: ik hou echt wel van het fotografen-vak, laat daar geen twijfel over bestaan!

Roeland

Oostende

Ergens in 2009 werd ik door Alain en Annelies gecontacteerd om hun huwelijksreportage te verzorgen. Huwelijksreportages zijn altijd leuk, het feit dat deze in Oostende doorging maakte het alleen maar leuker: nieuwe locaties, mooi weer (gelukkig toch), strand,... Kortom: leuke ervaring voor mij en ik vermoed ook voor het koppel! Dit was trouwens DE gelegenheid om het nuttige aan het aangename te koppelen: we hadden voor het weekend een appartementje gehuurd voor het weekend. Voor mij dus een nachtelijke verplaatsing Oostende - Leuven gespaard, voor Liesbeth en Corneel een dagje strand.

Enkele weken voor het huwelijk was het nog aan de frisse kant toen ik wat locaties ging verkennen. Ja hoor: zelfs als ik ervoor naar Oostende moet ga ik op voorhand mijn huiswerk doen ;-) Trouwe lezers weten het al, anderen kunnen in een eerder artikel meer lezen over mijn motto: goeie voorbereiding is alles.

Bovenstaande snapshots maakte ik bij mijn voorbereidingen in Oostende. Een (heel kleine) greep uit het "echte werk" vind je hieronder...

Voor mij op alle vlakken een geslaagde reportage en zeker voor herhaling vatbaar! Dikke merci aan Alain en Annelies!

Roeland.