Diefstal

Iedereen die serieus, al dan niet beroepsmatig, met fotografie bezig is kent het verhaal maar al te goed: de ene investering is nog niet vergeten of de volgende doet zich al voor. Het gaat van lenzen en camera's tot batterijen en tassen. Net als we denken dat onze uitrusting compleet is, gaat er iets stuk en kunnen we weer de spaarpot openbreken.

Voor beroepsfotografen gaat het vaak nog verder: we stellen hogere eisen aan kwaliteit, dus enkel het beste (en dus duurste) materiaal is goed genoeg. Meestal heeft ons materiaal dan ook heel wat meer te verduren dan bij de gemiddelde liefhebber: een hele dag in de regen lopen met de camera mag geen probleem vormen, je camera moet probleemloos duizenden en duizenden foto's per jaar aankunnen,... Als kers op de taart moet een beroepsfotograaf vrijwel alles dubbel hebben, als backup. Kortom: de investeringen lopen op, of je dat nu wilt of niet!

Een investering die vaak over het hoofd gezien wordt is software. Pakketten zoals Adobe Photoshop en Lightroom, Aperture, Office en Dreamweaver (om er maar enkele te noemen), zijn onontbeerlijk voor de gemiddelde beroepsfotograaf. Zonder in al te veel detail te treden: die kost loopt probleemloos op tot enkele honderden euro's per jaar. Elk jaar opnieuw dus. Voor veel fotografie-liefhebbers (niet beroepsmatig), is die nood aan software bijna even groot. Want geef nu toe: iedereen werkt toch graag met de laatste versie van zijn favoriete software?

Jammer genoeg is iedereen echter niet altijd even consequent: een half kapitaal besteden aan een lens die we misschien maar één keer per jaar gebruiken daar hebben velen geen probleem mee, maar software, die we dagelijks gebruiken, kopen voor dat zelfde bedrag is een optie waar velen zelfs niet bij stilstaan. Want diezelfde software kunnen we toch kopiëren van buurman of collega? Niemand die het weet, en die grote softwarebedrijven hebben toch geld genoeg?

Cijfers heb ik niet, maar bovenstaande is voor heel veel mensen een realistisch scenario. Sterker nog, software kopiëren is voor velen de normaalste zaak van de wereld. Zij die er toch voor betalen, zullen vaak zoeken naar de goedkoopste oplossing. En daar wordt handig op ingepikt: gehaaide oplichters zetten her en der websites op waar zogenaamd "legale" software aan dumpingprijzen wordt aangeboden. Eens te meer geldt hier de regel: als het te mooi LIJKT om waar te zijn, dan IS het dat ook.

Met heel deze problematiek in het achterhoofd, viel het oog van enkele collega fotografen op de actie van het Centrum voor Beeldexpressie, kortweg CvB. Dit is een vereniging die zich richt op iedereen die niet beroepsmatig met beeldvormende kunst (onder andere fotografie dus) bezig is. Voor de liefhebbers dus. Op hun website kondigen ze een actie aan waarbij hard- en software door hun leden kan aangekocht worden aan sterk verlaagde tarieven, software zelfs aan slechts 20% van de gangbare verkoopprijs. Hoe dat kan? Ze bieden software aan aan studenten- of lerarentarief. Software-ontwikkelaars zoals Adobe, bieden aan studenten en leerkrachten hun producten aan tegen sterk verminderde tarieven. Studenten kunnen op die manier leren werken met de meest gangbare en vooruitstrevende pakketten in de industrie. De normale prijzen liggen nu eenmaal ver buiten het budget van de doorsnee student. Om je een idee te geven: de basisversie van Photoshop kost ongeveer 850 €. Leden van het Centrum voor Beeldexpressie zijn echter verre van altijd studenten, maar zoals gezegd eerder de "hobby-fotografen". Dat zij kunnen gebruik maken van de zogenaamde "student - teacher - license" is gewoon te gek voor woorden.

Door tussenkomst van Studio VZW, de vakvereniging voor fotografen in hoofdberoep, werd de actie van CvB gesignaleerd bij Adobe. Deze laatste ging uiteraard niet akkoord met de actie waardoor ze afgeblazen wordt. Afgunst van beroepsfotografen ten aanzien van hobbyfotografen? Allerminst. Er werd geprofiteerd van een gunstig tarief door mensen die er helemaal geen recht op hebben. Met andere woorden: mensen die de software via deze actie aankopen, maken in zekere zin nog altijd gebruik van illegale software. Vergelijk het als je wil met parkeren op een plaats voor gehandicapten terwijl je perfect gezond bent: het is niet omdat je wagen op die plaats mooi tussen de lijnen staat, dat je ook correct geparkeerd staat.

Als beroepsfotograaf hoor je maar al te vaak "hoe schandalig de prijzen voor een reportage toch wel zijn" en dat "nonkel Fons ook foto's maakt en wel aan slechts 10% van de prijs van de beroepsfotograaf". Dat nonkel Fons zijn Photoshop illegaal gedownload heeft vergeten we dan maar even snel...

Moraal van het verhaal: betaal voor je software, net zoals je betaalt voor de rest van je fotomateriaal. Of hoe leuk zou jij het vinden als iemand je foto's van je website kopieert, laat printen en gebruikt om op zijn beurt geld mee te verdienen? Want hoe je het ook draait of keert: software kopiëren is diefstal. Niets meer of niets minder. Die software is ontwikkeld door mensen die er lang en hard aan werkten, en dat moet betaald worden. Vind je de commerciële pakketten te duur, dan zijn er vast goedkopere of zelfs gratis alternatieven te vinden. Legaal welteverstaan.

Amen.

Roeland

Ketting

Vandaag zag ik hem weer eens de revue passeren: de kettingbrief. Tegenwoordig beter te beschrijven als kettingmail. De onderwerpen variëren: foto's van schattige huisdiertjes, supergrappige mopjes (merk het sarcasme op) die je MOET doorsturen naar al je contacten, spectaculaire weerfoto's,...

Erger nog zijn de mails die op je geweten proberen te spelen. Onderwerpen in deze categorie: hongerige, zieke of mishandelde kindjes; hongerige, zieke of mishandelde diertjes; hongerige, zieke of mishandelde mensen... Ben ik zielloos, harteloos en wreed en geef ik niet om die problemen? Integendeel: mijn hart breekt bij het lezen van al die schrijnende verhalen. Daarom geef ik geregeld centen aan allerhande goeie doelen: van de daklozen in de straat in Leuven over het Rode Kruis tot Artsen zonder grenzen.

Maar laat één ding duidelijk zijn: die kettingmails zijn onzin! Laten we even samen redeneren. Duizenden mensen sturen die mails door, in het beste geval na ze gelezen te hebben. Op welke manier wordt het aangehaalde probleem hier minder groot door? Omdat er nu een deel bandbreedte van onze internetverbinding met goeie vibes gevuld wordt? Yeah right. De enigen die hier beter van worden zijn de mensen die de gigantische lijsten met emailaddressen verkopen aan reclamebureau's. Want ja: dat is de reden waarom je het overgrote deel van die nobele mails ook naar de afzender moet terugsturen: dat is wat makkelijker voor hen om alle mailaddressen eruit te halen...

"Maar door die mails door te sturen wordt iedereen zich bewust van probleem X of Y?" Kan best zijn, maar dat is niet de bedoeling die er achter zit. Als dat wel zo was, dan zou de initiatiefnemer zich kenbaar maken. Hulporganisaties en goeie doelen zorgen er wel voor dat je hun gegevens overal terugvindt, zeker in de mails die ze sturen in het kader van een sensibilisering...

Dus voor eens en altijd: je kan geen arme kindjes rijker maken, geen hondjes een baasje geven, geen mensen hun magen vullen,... door gewoon een mailtje door te sturen. Doe gewoon op gepaste momenten een duit in het gepaste zakje en dat is onbetwistbaar nuttig.

Denk je er anders over? Laat het gerust weten, ik sta open voor alle argumenten.

Roeland

Privé en zaken...

Dat privé en zaken best gescheiden blijven, is een vaak gehoorde uitspraak. Maar als je vrouw buikdanseres is, een gothic kostuum in de kast heeft hangen EN als je zelf dan nog eens fotograaf bent, dan is een uitzondering op die regel onvermijdelijk. Ondanks veel ander werk maakte ik daarom eindelijk tijd vrij om een nieuwjaarsvoornemen waar te maken: fotograferen voor mezelf in plaats van in opdracht. Van zodra je wat opdrachten hebt, wordt de tijd voor eigen werk jammer genoeg hoe langer hoe meer beperkt. Het gevaar schuilt erin dat je je creativiteit verliest en erger nog, dat je portfolio gaat bestaan uit beelden die je MOEST maken, en niet uit beelden die je WIL maken. Begrijp me niet verkeerd: ik geniet van elke opdracht die ik doe (anders deed ik ze niet), maar af en toe moet je gewoon weer even fotograferen voor de lol, zonder meer.

Waar ik de inspiratie haalde voor deze specifieke shoot weet ik al niet meer, maar muziek en film hebben er zeker een aandeel in. En omringd worden door creatieve mensen is zeker een pluspunt. Zoals gezegd: Liesbeth was het model van dienst en wat mij betreft was dat zeker voor herhaling vatbaar. Visagiste Lien Connaert zorgde voor de make-up en mag dat ook opnieuw doen ;-) Dimitri was "first assistant" voor mij, maar als collega fotograaf nam hij later ook de camera ter hand. Ik ben alvast benieuwd naar zijn foto's.

De keuze voor de locatie was zoals altijd het grootste deel van de voorbereiding. De weersvoorspellingen waren niet al te positief, dus een binnenlocatie drong zich op. Een kerk was (vond ik) te cliché en moeilijk te regelen, dus nam ik mijn toevlucht tot Salve Mater in Lovenjoel: een gigantisch groot complex dat vroeger dienst deed als psychiatrisch ziekenhuis, maar intussel al lang verlaten is. Voor de urban explorers onder jullie, en andere nieuwsgierigen: deze locatie is niet vrij toegankelijk! Een deel van het gebouw wordt bewoond door collega fotograaf Pascal Baetens. Wil je van deze overigens prachtige locatie gebruik maken, neem dan eerst contact met hem op! Hij is heel meegaand en zal je zeker helpen, maar onaangekondigde gasten die inbreken worden uiteraard niet geäpprecieerd. Dit voor de volledigheid. In ons geval volstond een mailtje vooraf en een kleine vergoeding om aan de slag te kunnen.

Belichting bestond uit een set Elinchrom Quadra's met een 90cm Octabank van Chimera voorzien van een grid. Bij de close-up werd een tweede flits voorzien van een honingraat gebruikt als haarlicht.

Nabewerking: contrastaanpassing en kleurverschuiving voor de achtergrond. De close-up opname werd geretoucheerd en de huidtextuur lichtjes gladder gemaakt (hoewel niet echt nodig, mede dankzij het werk van Lien). De ogen werden wat opgelicht en het contrast verhoogd. Voor het andere beeld werden de lichtsporen uiteraard ook toegevoed in postproductie.

Hopelijk binnenkort nog meer resultaten uit dezelfde shoot!

Nog eens dikke merci aan de crew en tot binnenkort,

Roeland

Huwelijk Muriel en Joris

Het is weer stil op het blogfront, maar dat is niet zonder reden. De camera ligt alles behalve stil en ik kan op dit moment niet volgen met archiveren en nabewerken wat er bijkomt aan opnames. Naast het werk in opdracht zijn er de laatste tijd ook eindelijk nog eens wat shoots geweest "voor mezelf". Het betaalde werk gaat uiteraard voor, dus voor een blik in mijn vrij werk zal je nog wat geduld moeten hebben.

Een recente huwelijksreportage die intussen wel al (gedeeltelijk) getoond kan worden is die van Muriel en Joris. Wie mijn website wat nauwlettend in de gaten houdt, zal deze twee zeker herkennen: zij waren enkele maanden geleden ook het onderwerp van een leuke verlovingsshoot. Daardoor was voor hen het ijs ook al gebroken voor de lens. Niet dat dat echt nodig was, want Joris en Muriel "smijten zich" volledig voor de camera! En op die manier is het leuk werken als fotograaf natuurlijk. Iedereen is ontspannen en het belangrijkste is dat iedereen zich bovenal amuseert. Het is niet voor niks je huwelijksdag, dus een beetje fun is niet ongepast lijkt me... Bij momenten leek het trouwens meer op een fashionshoot dan op een huwelijksreportage. Ik werd bijgestaan door Deborah die zich schitterend profileerde als "first assistant": afstellen van de flitsers waarmee ik steevast werk op locatie, bijlichten met reflectiescherm en uiteraard ook een deel van het gebruikelijke draag- en sleurwerk. Daarnaast werden we op de koop toe vergezeld van de twee ceremoniemeesters. Eentje ontpopte zich als volleerd stylist, de andere was zeer behulpzaam bij de logistiek (lees: tassen dragen, zorgen voor het materiaal,...).

Kortom: niet alleen een leuke huwelijksreportage, maar ook zeer luxueus werken was het die dag! Uiteraard ben je na een dag van ruwweg 16 uren non stop werken doodmoe, maar soms zit het in de kleine dingen. En die kleine details waren dankzij de medewerking en spontaniteit van Joris en Muriel dik in orde!

Binnenkort meer!

Roeland

Fotoshoot met Kim

Enkele dagen geleden organiseerde ik een snelle, geïmproviseerde fotoshoot met buikdanseres Kim, om mijn nieuwe flitssets (Elinchrom Ranger Quadra) uit te testen. Mijn bevindingen over deze flitsset komen hier binnenkort uitvoerig aan bod (na nog wat meer probeersels), maar de foto's van afgelopen shoot kan ik alvast tonen.

Dikke merci Kim voor je bereidwilligheid!

Roeland