Zoals ik al zei vannacht (zie vorig artikel): het is niet altijd even leuk en vanzelfsprekend. En voor ik mijn verhaal begin: ondanks de slapeloze nacht was het een min of meer leuke dag. Slechts twee uur slaap, dat kruipt uiteraard in de kleren, maar dankzij een heel flinke Corneel bleven de verwachte toestanden uit vandaag. Nice! Er was zelfs nog energie over voor wat iphone-kiekjes en nu dus nog een snel blogje...
Maar dat het dus niet altijd van een leien dakje loopt...
Enkele weken geleden vroeg buikdanseres Artemisia me om groepsfoto's te maken van haar "troep": een twaalftal danseressen tijdens een oefensessie in een sportzaal. Ik hoor velen al denken dat er ergere opdrachten bestaan, maar zoals beloofd in alle eerlijkheid: groepsfoto's zijn op zijn zachtst gezegd niet mijn ding. Niet slim om dat hier open en bloot toe te geven? Kan best zijn, maar toch geef ik het toe. Eén of twee modellen poseren en instructies geven vind ik al moeilijk genoeg, dus je kan je voorstellen hoe ik me voel voor 12 uitbundige buikdanseressen die zich voor de eerste keer wagen aan een fotoshoot.... Ik geef dan ook graag toe dat ik lang heb moeten nadenken of ik deze opdracht zou aannemen. Nee zeggen had me veel stress bespaard... Waarom heb ik toch toegezegd? Voor de centen? Verre van... Nee, ik heb toegezegd om uit mijn schelp te moeten komen, in de hoop er iets van bij te leren. Technisch, maar ook sociaal. Om uit mijn "comfort zone" te moeten komen. Whatever makes me nervous, daarom.
"Ok Van de Velde, maar technisch is die opdracht toch piece of cake." Nope, vond ik niet. De shoot zou omwille van praktische overwegingen (en op mijn vraag) doorgaan in de zaal waar oefensessies van de groep doorgaan. Hieronder een snapshot van die zaal, gemaakt toen ik enkele weken op voorhand de locatie ging verkennen. Want ja: zonder verkenning op voorhand zag ik het al helemaal niet zitten...
Schitterende ruimte, niet? Ongeveer het enige wat meeviel was de overvloed aan ruimte. Geen egale muren, TL-licht tegen het plafond, lelijke lijnen op de vloer,... Studio-setup meesleuren dus. Niet alleen verlichting, wat logisch is, maar ook een egale, witte achtergrondrol... van 2,75 meter breed. Ooit geprobeerd om 12 mensen te poseren op een breedte van net geen 3m? Bespaar je de moeite want dat gaat niet, en dat wist ik ook wel voor ik aan deze opdracht begon. Er moesten echter ook individuele foto's gemaakt worden en daar kwam die achtergrond wel voor van pas. De afgewerkte groepsfoto's onderaan werden gewoon gemaakt met de meest egale muur van de sportzaal als achtergrond. De groep werd opgesteld op het uitgerolde papier van de studiorol, om toch een witte ondergrond te hebben. De zwarte plint die je ziet op de snapshot hierboven bleef uiteraard zichtbaar in de foto's, net zoals het stuk houten vloer tussen de muur en de ondergrond. De muur op de achtergrond werd zowat bestookt met nucleaire flitskracht, zodat die voor het overgrote deel wit werd op kleine oneffenheden na. Let op: ik werk met Elinchrom Quadra's. Flitsers die werken met accupacks. Twee van die units op volle kracht waren net sterk genoeg om de achtergrond wit te krijgen en toch een voldoende klein diafragma over te houden om de hele groep scherp op de foto te krijgen. Net voldoende krachtig betekent ook: trage herlaadtijden, dus lang wachten tussen elke foto. Net voldoende krachtig betekent voor mij ook: nog meer stress. Houden de batterijen het lang genoeg voor de hele shoot? Ja dus. Kortom: technisch niet evident wat mij betreft.
Als kers op de taart kreeg ik een uur voor vertrek (buiten lag intussen 10 cm sneeuw) een accute aanval van misselijkheid. Tegen de tijd dat ik op locatie was, was dit uitgegroeid tot een pracht van een buikgriep, met alle details erop en eraan. De eerste keer in mijn leven dat ik een shoot van 2 uurtjes maar liefst 5 keer heb moeten onderbreken omdat ik te misselijk werd om verder te gaan. Gelukkig was Dimitri erbij om me te helpen met de logistiek, zonder hem was dit niet gelukt.
Glamoureus leventje toch eh, die fotografen... Yeah right. Hard werken, niet meer of minder dan dat. Waarom doe ik het dan? Omdat fotografie geen passie meer is, maar een obsessie. Ik MOET fotograferen, zo voel ik me. En dan bedoel ik niet "moeten" uit financiële of praktische overwegingen. Om het lyrisch of religieus te zeggen: fotografie is een roeping. Verschil tussen amateurs en pro's? Is er niet, wat er ook gezegd wordt. De opsplitsing ligt ergens anders: er zijn mensen die WILLEN fotograferen, en er zijn er die MOETEN fotograferen. Zo denk ik erover, en ik niet alleen...
Of ik tevreden ben van de resultaten? Nog geen idee. Als ik op dit moment naar de foto's kijk, zie ik enkel dingen die ik beter had moeten doen. Misschien verandert dit nog met de tijd, misschien ook niet.
Be my judge and jury...
Roeland
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten