Concertfotografie

Zoals eerder aangekondigd, bij deze een snelle update over mijn activiteiten afgelopen weekend. Onverwachts had ik de kans nog eens in "de front" te staan van een klein rockfestival. Niks grootschalig, maar sfeer was er volop. Bij de bekendere evenementen is het vaak drummen voor een plaatsje tussen de fotografen (laat de woordspeling "drummen" in deze context u niet ontgaan) onderaan het podium, maar bij kleinere festivals valt dat heel goed mee. In dit geval waren ik, kameraad en collega fotograaf Dimitri, en Christien de enige fotografen, dus geen ellebogenwerk deze keer. Keerzijde van de medaille is echter jammer genoeg dat op de kleinere concerten de verlichting van het podium vaak ook minder is, wat ook deze keer resulteerde in zeer moeilijke omstandigheden wegens veel te weinig licht.

Waar je onder normale omstandigheden sluitertijd en diafragma kiest in functie van je creativiteit, komt het in deze omstandigheden eerder neer op "alles in het werk stellen om toch maar te kunnen fotograferen". In zulke gevallen ga ik als volgt te werk. Aangezien de muzikanten de pannen van het dak spelen en bijgevolg helemaal niet stil staan, zijn trage sluitertijden uit den boze. Bij te trage sluitertijden zouden alle foto's onscherp zijn door de snelle bewegingen. Daarom werkte ik hier indien mogelijk aan 1/60e seconde of sneller (1/125e). Door het lage lichtniveau betekent dit uiteraard een grote diafragma-opening. Hoewel ik heel vaak fotografeer bij volle opening, kies ik er toch liever voor één of twee stopjes dicht te draaien om niet "op de rand van het glas" te fotograferen. Wat betekent dit? Een objectief bestaat uit verschillende glazen lenzen. Hoewel een goeie (en dus meestal ook heel dure) lens zonder problemen kan gebruikt worden bij volle opening, is het vaak zo dat de beste beeldkwaliteit gehaald wordt door het beeld te vormen met het middenste deel van het glas en niet de rand ervan. Anders gezegd, aan de rand van de glazen lenzen is het beeld vaak net iets minder scherp. Door het diafragma dus wat dicht te draaien, wordt het beeld enkel gevormd door het optisch betere centrum van het objectief. Niet schieten op de rand van het glas dus. Vandaar dus dat het ALTIJD loont om met lichtsterke objectieven te werken: een foto gemaakt met opening f4 zal vaak scherper zijn met een lens met grootste opening f2, dan met een lens met f4 als grootste opening.

Afgelopen weekend schoot ik voornamelijk met de Nikkor 50mm f1.8, een lens die elke fotograaf MOET hebben (er bestaat een equivalent voor Canon ook). Het ding is extreem lichtsterk en de foto's zijn haarscherp. Ik fotografeerde met diafragma f2.8 of kleiner, dus minstens 2 stops meer dichtgedraaid dan de volle opening. In enkele gevallen was de volle opening echter de enige mogelijkheid om de sluitertijden sneller dan 1/60e te houden.

Waar ik het dan nog niet over gehad heb is de ISO waarde. Bij film (die rolletjes die vroeger in een camera gingen, weet je nog wel?) was ik verzot op wat toen nog 'korrel' heette. Het digitale equivalent van korrel heet 'ruis' en daar kan ik net zo goed mee leven, tenminste voor concertfotografie. Hoe hoger de ISO waarde, hoe meer ruis. Ik zet dus bij een concert zonder problemen de camera op 1600 ISO, soms zelfs 3200. Dus ja hoor, ook deze foto's zijn alles behalve ruisvrij. Hou ervan of niet, maar dat is nu eenmaal hoe ik ze het liefste zie. Trouwens, met de moderne camera's is dit al bij al zeer acceptabel. Beelden die ik met de D70 maakte enkele jaren geleden waren bij dergelijke ISO waarden vaak gewoon onbruikbaar.

De witbalans tenslotte gaat in dergelijke gevallen meestal op een 'custom' setting van 2800 Kelvin. Alles wordt opgenomen in RAW formaat, dus aanpassen van witbalans kan altijd nog. In dit geval gebeurde er geen nabewerking, behalve hier en daar een kleine aanpassing in contrast en witbalans waar ik het nodig vond. Onderstaande beelden zijn misschien niet de mooie, gekuiste beelden die je soms tegenkomt in magazines, maar wel ruwe, contrastrijke, rauwe beelden die voor mij perfect de sfeer van het moment weergeven: luide muziek, klein podium, weinig maar sterk gekleurd licht en vooral veel fun, zowel bij de muzikanten op het podium als bij de fotografen ervoor. De beelden spreken hoop ik genoeg voor zich om de sfeer te vatten!

C u next time...