Zalig Kerstfeest...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 01u30. Ik heb al een hele avond pijn aan mijn rug en kan bijgevolg niet slapen. Ik heb me net met veel moeite van mijn bed naar de zetel gesleurd en heb dan maar besloten om mijn hoofd leeg te schrijven. En geloof me: it ain't gonna be prety... Dus aan hen die op zoek zijn naar luchtig proza: dit artikel is niet voor jullie, thank you, come again.

De tijd van het jaar is er perfect voor en mijn gemoedstoestand nog meer: goeie voornemens. En geloof me: it ain't gonna be prety...;-) Na ruwweg twee en een half jaar bloggen wordt het stilaan tijd voor een nieuwe aanpak. Alles wat ik hier ooit schreef kwam dan wel recht uit het hart, maar er is ruimte voor verbetering. Eerlijk en open zijn is namelijk oh zo makkelijk als alles van een leien dakje loopt, maar de andere kant van de medaille tonen ligt toch net iets gevoeliger. Want geef toe: wie toont er graag zijn donkere kant? Wie loopt er te koop met zijn scherpe kantjes? Wie geeft graag toe dat niet altijd alles even vlot loopt? Niemand. Maar vanaf nu ga ik proberen. Proberen om ook de andere kant van het verhaal te tonen. En waar ga ik die moed vandaan halen? Simpel: het besef dat letterlijk alle andere fotografen identiek hetzelfde meemaken, maar het gewoon niet openlijk toegeven. Lezers van mijn blog zullen uiteraard ook de blogs van andere fotografen volgen en horen het nu dan ook waarschijnlijk in Keulen donderen. Ook ik lees al die blogs en op het eerste gezicht inderdaad: allemaal succesverhalen, niks dan schitterende foto's en we hebben de opdrachten maar uit te kiezen. Ik kan je één ding op een blaadje geven: een fotograaf die beweert dat het allemaal rozegeur en maneschijn is, dat hij zich nooit zorgen maakt of nooit twijfelt? Die liegt. Het feit dat je dit niet leest op de blogs of websites, fora en facebookstreams wil gewoon zeggen dat het niet cool is zoiets toe te geven. Het wordt niet verwacht. Je MOET zeggen dat het goed gaat, want dat is beter, cooler. Iedereen moet toch weten dat je succesvol bent? Aan alle fotografen: durf je het toegeven? Ik wel, bij deze en in de toekomst nog meer: als ik twijfel zal het hier te lezen zijn. Dus voor een portie leedvermaak: één adres, hier bij mij.

Dit inzich is er bij mij gekomen na een gesprek met adrukspecialist Bert Verlinden, toen hij stopte met zijn zaak (die ik nog alle dagen mis). "Alle fotografen klagen hier steen en been. De markt verandert en iedereen voelt het." En meer van dergelijke uitspraken, minstens vijftien minuten lang. Noem me naïef, maar als iemand met zijn ervaring en achtergrond zoiets zegt, dan hecht ik daar meer belang aan dan aan de blog van een fotograaf die zichzelf probeert te verkopen. Want hoe je het ook draait of keert: een blog is een marketingtool zoals alle anderen. Of waarom denk je dat iedereen plots aan het bloggen ging? Omdat we vinden dat we zo veel interessants te melden hebben? Misschien. Sommigen. Maar meestal doen we het gewoon omdat we weten dat het meer hits oplevert in Google. Want hoe vaker een zoekterm gevonden wordt op een site of blog, hoe hoger je scoort in Google. En jezelf en je werk in de verf zetten is altijd goed. Komt goed over begrijp je wel?

En bij zoekmachines zijn we als fotograaf zwaar benadeeld, want een foto bevat nu eenmaal weinig doorzoekbare tekst (op de Alt-tekst en titel na). Dus als je wil dat je foto-site gevonden wordt, kan je maar beter zorgen dat er tekst op staat, en liefst zo veel mogelijk. En DAAROM gaan wij fotografen zo ijverig aan het bloggen. Let op: ik zeg "wij". Want jawel hoor: Van de Velde Roeland pleit schuldig! Ook ik schreef geregeld dezelfde idiote rommel als al die anderen: verslagje van een opdracht hier, linkje naar een interessant filmje daar,... Het geweten was gesust, het ideaal gemiddeld aantal blogposts is weer gehaald dus we kunnen weer verder. Het woordje "reportage", "fotografie", blablabla komt weer meer voor op onze site, dus alles loopt gesmeerd. En hoe weet ik dit zo zeker? Omdat ik ook de marketingblogs en business-sites volg waar ons geleerd wordt dat we het zo moeten doen voor maximaal resultaat. En toegegeven: het werkt nog ook. Na ieder artikel dat je schrijft piekt de traffic op je site. Dus zijn we goed bezig en dus doen we verder. Nog meer marketingblabla om bandbreedte aan te verspelen. Want daar zit iedereen op te wachten... En dan wordt bloggen een karwei. Een sleur. Er komen niet al te veel reacties op de artikels (wat een verrassing, want wat valt er nu te reageren op die zelfpromotie?) en je gaat je afvragen of het nog wel nuttig is. Alsof een blog ook nuttig moet zijn. In mijn ogen is het simpel: ik blog vanaf nu niet meer voor een reden, maar gewoon omdat ik er zin in heb. En als ik geen zin heb blog ik even niet. Ik zie de vingertjes van de marketingguru's al de lucht in gaan, maar so be it.

Is elke blog dan onoprecht? Is elk artikel fake? Nee hoor, helemaal niet. Er zit best wel interessante lectuur tussen... af en toe, hier en daar, als je heel goed zoekt. En net dat zoeken is er teveel aan. Ik heb geen zin om alle dagen te gaan zoeken naar goeie inhoud in een stroom van banaliteit die er enkel staat om de auteur ervan in the spotlight te stellen, omdat die weet dat het beter is voor zijn zaak. Ik heb ook geen zin om te reageren op een artikel van iemand anders omdat ik weet dat ik zo ook lezers naar mijn blog haal. Als ik reageer op een artikel is dat omdat ik iets te zeggen heb. Als ik niks te zeggen heb dan zwijg ik. Simpel.

For me no more. Ik heb veel fotografen hun blogs leren lezen "tussen de regels" en ik hoop in de toekomst niet meer in dezelfde val te trappen. Ik heb geen zin meer om inhoud te verzinnen die politiek correct is of marketing-gewijs beter verantwoord. Vanaf nu is het wat het is. Ik wil de dingen schrijven zoals ik ze ervaar, niet zoals ik verwacht word ze te ervaren. Ik wil schrijven wat ik denk, niet wat ik verwacht word van te denken. En is dat een domme keuze? Misschien. Als in de toekomst blijkt dat dit een stom plan was, dan is het zo. Dat is mijn visie en die is te nemen of te laten. Vanaf nu schrijf ik niet meer voor mogelijke klanten, niet meer voor betere Google-resultaten en niet meer voor andere fotografen. Ik schrijf enkel nog voor mezelf. Over dingen waar ik wil over schrijven. Over wat ik denk en voel. Over wat ik wil delen. Goed of slecht. Interessant of niet. For you to decide...

Trouwens, niet alleen in blogs lees je best tussen de regels. Al eens gekeken op Flickr, Twitter of Facebook? Je kent ze vast wel, die fotografen die de magische grens van 5000 facebook-vrienden bereikt hebben. Sommigen lijken te denken dat er een beloning wordt uitgereikt bij het ronden van die kaap, want ze gaan als gekken tekeer om eender welke wildvreemde te kunnen "toevoegen". Hoe weet ik dit? Been there, done that, ZO weet ik het. Terwijl het te belachelijk is voor woorden... Het is wetenschappelijk bewezen dat de mens niet eens in staat is om 5000 namen te onthouden, laat staan 5000 mensen te kennen. "Kennen" zoals in "persoonlijk kennen". Afhankelijk van hoe je het woord "vriend" definieert, heeft onderzoek uitgewezen dat de menselijke hersenen ongeveer 125 vriendschapsrelaties kunnen onderhouden. De enige reden die er dus is om 5000 namen in die lijst te zetten, is omdat dat 5000 mogelijke klanten zijn. Of 5000 "leads", "business-opportunities". Hoe groter je netwerk, hoe beter. Toch? En dat dat netwerk gevuld is met 4800 mensen die we van haar of pluim kennen, daar malen we niet om. Begrijp me niet verkeerd: er zijn best wel mensen die het volgen waard zijn. En die mensen zijn populair, heel populair. Het grote deel van hun volgers volgt ze omdat ze interessant zijn, maar een deel van hun aanhang volgt ze omdat ze zo zelf meer aanhang kunnen krijgen. Zo werkt het nu eenmaal. En daar is niks mis mee. Maar vergeef me als ik moet lachen als ik zie hoe de fotograaf van om de hoek, die als de beste baby's in bloempotten fotografeert, druk bezig is om zijn vriendenlijst op Facebook naar de kaap van 2000 proberen te sturen. 2000 baby's die ook in een bloempot willen gefotografeerd worden misschien?

Of ga eens kijken op Flickr. De site bij uitstek om je foto's te delen en te laten bekritiseren. Is het je daarbij trouwens nooit opgevallen dat elke foto een "great shot" is? Ik daag je uit: zet de grootste mislukking uit je fotografische carrière op Flickr, en het zal niet lang duren voor iemand dit een "super picture, well done!" vindt. En waarom vindt die persoon dat? Omdat die weet dat de kans groot is dat jij nu ook een foto van hem "magnificent" gaat vinden. Niks meer, niks minder. Voor wat hoort wat. You scratch my back, I scratch yours.

Zoals ik al zei: for me no more. Enkel nog wat ik wil, niet meer wat ik moet. Ik wil nog zo veel toevoegen aan dit verhaal, over visie, over passie voor een vak,...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 03u27. Ik heb al een hele avond en nacht pijn aan mijn rug en ik moet slapen. Liesbeth moet werken morgen (straks) en ik ben bij de kleine. Ik ga niet geslapen hebben en het wordt zwaar. En dat is de realiteit. Corneel wil spelen, papa wil slapen. Papa moet werken. Dat is de realiteit. En die is hard.

Het is 03u30 en ik ga klikken op "Bericht publiceren". Eindelijk.

Tot binnenkort, als ik zin heb!