Verhuisd!!!

Kort en bondig: vanaf nu vind je mijn blog op www.fotografie-vandevelde.com/blog

Allen daarheen dus!

Roeland

Bekentenis

Net een opdracht gekregen: psychiater op rust fotograferen voor een tijdschrift. Superleuke opdrachten vind ik dat, maar niks zo erg dan de telefoon moeten pakken en aan een wildvreemde moeten vragen of je zijn foto mag komen maken. Al honderden keren moeten doen, maar blijft een harde noot...

Roel

Buikdans en buikgriep

Zoals ik al zei vannacht (zie vorig artikel): het is niet altijd even leuk en vanzelfsprekend. En voor ik mijn verhaal begin: ondanks de slapeloze nacht was het een min of meer leuke dag. Slechts twee uur slaap, dat kruipt uiteraard in de kleren, maar dankzij een heel flinke Corneel bleven de verwachte toestanden uit vandaag. Nice! Er was zelfs nog energie over voor wat iphone-kiekjes en nu dus nog een snel blogje...

Maar dat het dus niet altijd van een leien dakje loopt...

Enkele weken geleden vroeg buikdanseres Artemisia me om groepsfoto's te maken van haar "troep": een twaalftal danseressen tijdens een oefensessie in een sportzaal. Ik hoor velen al denken dat er ergere opdrachten bestaan, maar zoals beloofd in alle eerlijkheid: groepsfoto's zijn op zijn zachtst gezegd niet mijn ding. Niet slim om dat hier open en bloot toe te geven? Kan best zijn, maar toch geef ik het toe. Eén of twee modellen poseren en instructies geven vind ik al moeilijk genoeg, dus je kan je voorstellen hoe ik me voel voor 12 uitbundige buikdanseressen die zich voor de eerste keer wagen aan een fotoshoot.... Ik geef dan ook graag toe dat ik lang heb moeten nadenken of ik deze opdracht zou aannemen. Nee zeggen had me veel stress bespaard... Waarom heb ik toch toegezegd? Voor de centen? Verre van... Nee, ik heb toegezegd om uit mijn schelp te moeten komen, in de hoop er iets van bij te leren. Technisch, maar ook sociaal. Om uit mijn "comfort zone" te moeten komen. Whatever makes me nervous, daarom.

"Ok Van de Velde, maar technisch is die opdracht toch piece of cake." Nope, vond ik niet. De shoot zou omwille van praktische overwegingen (en op mijn vraag) doorgaan in de zaal waar oefensessies van de groep doorgaan. Hieronder een snapshot van die zaal, gemaakt toen ik enkele weken op voorhand de locatie ging verkennen. Want ja: zonder verkenning op voorhand zag ik het al helemaal niet zitten...

Schitterende ruimte, niet? Ongeveer het enige wat meeviel was de overvloed aan ruimte. Geen egale muren, TL-licht tegen het plafond, lelijke lijnen op de vloer,... Studio-setup meesleuren dus. Niet alleen verlichting, wat logisch is, maar ook een egale, witte achtergrondrol... van 2,75 meter breed. Ooit geprobeerd om 12 mensen te poseren op een breedte van net geen 3m? Bespaar je de moeite want dat gaat niet, en dat wist ik ook wel voor ik aan deze opdracht begon. Er moesten echter ook individuele foto's gemaakt worden en daar kwam die achtergrond wel voor van pas. De afgewerkte groepsfoto's onderaan werden gewoon gemaakt met de meest egale muur van de sportzaal als achtergrond. De groep werd opgesteld op het uitgerolde papier van de studiorol, om toch een witte ondergrond te hebben. De zwarte plint die je ziet op de snapshot hierboven bleef uiteraard zichtbaar in de foto's, net zoals het stuk houten vloer tussen de muur en de ondergrond. De muur op de achtergrond werd zowat bestookt met nucleaire flitskracht, zodat die voor het overgrote deel wit werd op kleine oneffenheden na. Let op: ik werk met Elinchrom Quadra's. Flitsers die werken met accupacks. Twee van die units op volle kracht waren net sterk genoeg om de achtergrond wit te krijgen en toch een voldoende klein diafragma over te houden om de hele groep scherp op de foto te krijgen. Net voldoende krachtig betekent ook: trage herlaadtijden, dus lang wachten tussen elke foto. Net voldoende krachtig betekent voor mij ook: nog meer stress. Houden de batterijen het lang genoeg voor de hele shoot? Ja dus. Kortom: technisch niet evident wat mij betreft.

Als kers op de taart kreeg ik een uur voor vertrek (buiten lag intussen 10 cm sneeuw) een accute aanval van misselijkheid. Tegen de tijd dat ik op locatie was, was dit uitgegroeid tot een pracht van een buikgriep, met alle details erop en eraan. De eerste keer in mijn leven dat ik een shoot van 2 uurtjes maar liefst 5 keer heb moeten onderbreken omdat ik te misselijk werd om verder te gaan. Gelukkig was Dimitri erbij om me te helpen met de logistiek, zonder hem was dit niet gelukt.

Glamoureus leventje toch eh, die fotografen... Yeah right. Hard werken, niet meer of minder dan dat. Waarom doe ik het dan? Omdat fotografie geen passie meer is, maar een obsessie. Ik MOET fotograferen, zo voel ik me. En dan bedoel ik niet "moeten" uit financiële of praktische overwegingen. Om het lyrisch of religieus te zeggen: fotografie is een roeping. Verschil tussen amateurs en pro's? Is er niet, wat er ook gezegd wordt. De opsplitsing ligt ergens anders: er zijn mensen die WILLEN fotograferen, en er zijn er die MOETEN fotograferen. Zo denk ik erover, en ik niet alleen...

Of ik tevreden ben van de resultaten? Nog geen idee. Als ik op dit moment naar de foto's kijk, zie ik enkel dingen die ik beter had moeten doen. Misschien verandert dit nog met de tijd, misschien ook niet.

Be my judge and jury...

Roeland

Zalig Kerstfeest...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 01u30. Ik heb al een hele avond pijn aan mijn rug en kan bijgevolg niet slapen. Ik heb me net met veel moeite van mijn bed naar de zetel gesleurd en heb dan maar besloten om mijn hoofd leeg te schrijven. En geloof me: it ain't gonna be prety... Dus aan hen die op zoek zijn naar luchtig proza: dit artikel is niet voor jullie, thank you, come again.

De tijd van het jaar is er perfect voor en mijn gemoedstoestand nog meer: goeie voornemens. En geloof me: it ain't gonna be prety...;-) Na ruwweg twee en een half jaar bloggen wordt het stilaan tijd voor een nieuwe aanpak. Alles wat ik hier ooit schreef kwam dan wel recht uit het hart, maar er is ruimte voor verbetering. Eerlijk en open zijn is namelijk oh zo makkelijk als alles van een leien dakje loopt, maar de andere kant van de medaille tonen ligt toch net iets gevoeliger. Want geef toe: wie toont er graag zijn donkere kant? Wie loopt er te koop met zijn scherpe kantjes? Wie geeft graag toe dat niet altijd alles even vlot loopt? Niemand. Maar vanaf nu ga ik proberen. Proberen om ook de andere kant van het verhaal te tonen. En waar ga ik die moed vandaan halen? Simpel: het besef dat letterlijk alle andere fotografen identiek hetzelfde meemaken, maar het gewoon niet openlijk toegeven. Lezers van mijn blog zullen uiteraard ook de blogs van andere fotografen volgen en horen het nu dan ook waarschijnlijk in Keulen donderen. Ook ik lees al die blogs en op het eerste gezicht inderdaad: allemaal succesverhalen, niks dan schitterende foto's en we hebben de opdrachten maar uit te kiezen. Ik kan je één ding op een blaadje geven: een fotograaf die beweert dat het allemaal rozegeur en maneschijn is, dat hij zich nooit zorgen maakt of nooit twijfelt? Die liegt. Het feit dat je dit niet leest op de blogs of websites, fora en facebookstreams wil gewoon zeggen dat het niet cool is zoiets toe te geven. Het wordt niet verwacht. Je MOET zeggen dat het goed gaat, want dat is beter, cooler. Iedereen moet toch weten dat je succesvol bent? Aan alle fotografen: durf je het toegeven? Ik wel, bij deze en in de toekomst nog meer: als ik twijfel zal het hier te lezen zijn. Dus voor een portie leedvermaak: één adres, hier bij mij.

Dit inzich is er bij mij gekomen na een gesprek met adrukspecialist Bert Verlinden, toen hij stopte met zijn zaak (die ik nog alle dagen mis). "Alle fotografen klagen hier steen en been. De markt verandert en iedereen voelt het." En meer van dergelijke uitspraken, minstens vijftien minuten lang. Noem me naïef, maar als iemand met zijn ervaring en achtergrond zoiets zegt, dan hecht ik daar meer belang aan dan aan de blog van een fotograaf die zichzelf probeert te verkopen. Want hoe je het ook draait of keert: een blog is een marketingtool zoals alle anderen. Of waarom denk je dat iedereen plots aan het bloggen ging? Omdat we vinden dat we zo veel interessants te melden hebben? Misschien. Sommigen. Maar meestal doen we het gewoon omdat we weten dat het meer hits oplevert in Google. Want hoe vaker een zoekterm gevonden wordt op een site of blog, hoe hoger je scoort in Google. En jezelf en je werk in de verf zetten is altijd goed. Komt goed over begrijp je wel?

En bij zoekmachines zijn we als fotograaf zwaar benadeeld, want een foto bevat nu eenmaal weinig doorzoekbare tekst (op de Alt-tekst en titel na). Dus als je wil dat je foto-site gevonden wordt, kan je maar beter zorgen dat er tekst op staat, en liefst zo veel mogelijk. En DAAROM gaan wij fotografen zo ijverig aan het bloggen. Let op: ik zeg "wij". Want jawel hoor: Van de Velde Roeland pleit schuldig! Ook ik schreef geregeld dezelfde idiote rommel als al die anderen: verslagje van een opdracht hier, linkje naar een interessant filmje daar,... Het geweten was gesust, het ideaal gemiddeld aantal blogposts is weer gehaald dus we kunnen weer verder. Het woordje "reportage", "fotografie", blablabla komt weer meer voor op onze site, dus alles loopt gesmeerd. En hoe weet ik dit zo zeker? Omdat ik ook de marketingblogs en business-sites volg waar ons geleerd wordt dat we het zo moeten doen voor maximaal resultaat. En toegegeven: het werkt nog ook. Na ieder artikel dat je schrijft piekt de traffic op je site. Dus zijn we goed bezig en dus doen we verder. Nog meer marketingblabla om bandbreedte aan te verspelen. Want daar zit iedereen op te wachten... En dan wordt bloggen een karwei. Een sleur. Er komen niet al te veel reacties op de artikels (wat een verrassing, want wat valt er nu te reageren op die zelfpromotie?) en je gaat je afvragen of het nog wel nuttig is. Alsof een blog ook nuttig moet zijn. In mijn ogen is het simpel: ik blog vanaf nu niet meer voor een reden, maar gewoon omdat ik er zin in heb. En als ik geen zin heb blog ik even niet. Ik zie de vingertjes van de marketingguru's al de lucht in gaan, maar so be it.

Is elke blog dan onoprecht? Is elk artikel fake? Nee hoor, helemaal niet. Er zit best wel interessante lectuur tussen... af en toe, hier en daar, als je heel goed zoekt. En net dat zoeken is er teveel aan. Ik heb geen zin om alle dagen te gaan zoeken naar goeie inhoud in een stroom van banaliteit die er enkel staat om de auteur ervan in the spotlight te stellen, omdat die weet dat het beter is voor zijn zaak. Ik heb ook geen zin om te reageren op een artikel van iemand anders omdat ik weet dat ik zo ook lezers naar mijn blog haal. Als ik reageer op een artikel is dat omdat ik iets te zeggen heb. Als ik niks te zeggen heb dan zwijg ik. Simpel.

For me no more. Ik heb veel fotografen hun blogs leren lezen "tussen de regels" en ik hoop in de toekomst niet meer in dezelfde val te trappen. Ik heb geen zin meer om inhoud te verzinnen die politiek correct is of marketing-gewijs beter verantwoord. Vanaf nu is het wat het is. Ik wil de dingen schrijven zoals ik ze ervaar, niet zoals ik verwacht word ze te ervaren. Ik wil schrijven wat ik denk, niet wat ik verwacht word van te denken. En is dat een domme keuze? Misschien. Als in de toekomst blijkt dat dit een stom plan was, dan is het zo. Dat is mijn visie en die is te nemen of te laten. Vanaf nu schrijf ik niet meer voor mogelijke klanten, niet meer voor betere Google-resultaten en niet meer voor andere fotografen. Ik schrijf enkel nog voor mezelf. Over dingen waar ik wil over schrijven. Over wat ik denk en voel. Over wat ik wil delen. Goed of slecht. Interessant of niet. For you to decide...

Trouwens, niet alleen in blogs lees je best tussen de regels. Al eens gekeken op Flickr, Twitter of Facebook? Je kent ze vast wel, die fotografen die de magische grens van 5000 facebook-vrienden bereikt hebben. Sommigen lijken te denken dat er een beloning wordt uitgereikt bij het ronden van die kaap, want ze gaan als gekken tekeer om eender welke wildvreemde te kunnen "toevoegen". Hoe weet ik dit? Been there, done that, ZO weet ik het. Terwijl het te belachelijk is voor woorden... Het is wetenschappelijk bewezen dat de mens niet eens in staat is om 5000 namen te onthouden, laat staan 5000 mensen te kennen. "Kennen" zoals in "persoonlijk kennen". Afhankelijk van hoe je het woord "vriend" definieert, heeft onderzoek uitgewezen dat de menselijke hersenen ongeveer 125 vriendschapsrelaties kunnen onderhouden. De enige reden die er dus is om 5000 namen in die lijst te zetten, is omdat dat 5000 mogelijke klanten zijn. Of 5000 "leads", "business-opportunities". Hoe groter je netwerk, hoe beter. Toch? En dat dat netwerk gevuld is met 4800 mensen die we van haar of pluim kennen, daar malen we niet om. Begrijp me niet verkeerd: er zijn best wel mensen die het volgen waard zijn. En die mensen zijn populair, heel populair. Het grote deel van hun volgers volgt ze omdat ze interessant zijn, maar een deel van hun aanhang volgt ze omdat ze zo zelf meer aanhang kunnen krijgen. Zo werkt het nu eenmaal. En daar is niks mis mee. Maar vergeef me als ik moet lachen als ik zie hoe de fotograaf van om de hoek, die als de beste baby's in bloempotten fotografeert, druk bezig is om zijn vriendenlijst op Facebook naar de kaap van 2000 proberen te sturen. 2000 baby's die ook in een bloempot willen gefotografeerd worden misschien?

Of ga eens kijken op Flickr. De site bij uitstek om je foto's te delen en te laten bekritiseren. Is het je daarbij trouwens nooit opgevallen dat elke foto een "great shot" is? Ik daag je uit: zet de grootste mislukking uit je fotografische carrière op Flickr, en het zal niet lang duren voor iemand dit een "super picture, well done!" vindt. En waarom vindt die persoon dat? Omdat die weet dat de kans groot is dat jij nu ook een foto van hem "magnificent" gaat vinden. Niks meer, niks minder. Voor wat hoort wat. You scratch my back, I scratch yours.

Zoals ik al zei: for me no more. Enkel nog wat ik wil, niet meer wat ik moet. Ik wil nog zo veel toevoegen aan dit verhaal, over visie, over passie voor een vak,...

Het is de nacht van 25 op 26 december, 03u27. Ik heb al een hele avond en nacht pijn aan mijn rug en ik moet slapen. Liesbeth moet werken morgen (straks) en ik ben bij de kleine. Ik ga niet geslapen hebben en het wordt zwaar. En dat is de realiteit. Corneel wil spelen, papa wil slapen. Papa moet werken. Dat is de realiteit. En die is hard.

Het is 03u30 en ik ga klikken op "Bericht publiceren". Eindelijk.

Tot binnenkort, als ik zin heb!

Niks te maken met fotografie...

... en toch ook weer wel. Ik heb het hier al gehad over creativiteit, recente opdrachten, technische tips,.. noem maar op. Maar vandaag even iets anders, namelijk: prijsoffertes! En niet noodzakelijk die van mij, integendeel.

Tijdens onze huidige zoektocht naar een aannemer voor het aanleggen van onze tuin, komen de offertes hier met de regelmaat van de klok naar binnen gewaaid. Waarom vraag je offertes? Om te kunnen zien wie er hoeveel centen vraagt voor welke werken, en om te kunnen vergelijken. Groot is dan ook mijn verbazing (en frustratie) als ik offertes lees waarop enkel een uurprijs vermeld staat. Bijvoorbeeld: "Grondwerken: 60€ / uur excl. BTW". Ik snap als niemand anders dat een degelijke offerte opstellen wat tijd in beslag neemt. Maar wat heeft een klant in godsnaam aan een uurprijs? Hoeveel uur gaat er gewerkt worden aan een klus? 2u? 2 dagen? Dergelijke offertes gaan uiteraard recht de prullenbak in. Ik mag in zulke gevallen overduidelijk niet weten wat het hele verhaal zal kosten, en dat is nu net wat ik WEL wil weten.

Net vanuit die filosofie werk ik al lang niet meer met een uurloon in mijn offertes, maar met totaalprijzen. Iemand vraagt me bijvoorbeeld hoeveel het zal kosten voor het fotograferen van een aantal producten voor een catalogus. Die persoon heeft niks aan een uurprijs, maar wil gewoon weten hoeveel centen er betaald moeten worden aan het einde van de rit. Om bij die totaalprijs te komen heb ik uiteraard zoveel mogelijk gegevens nodig, maar het is mijn verantwoordelijkheid om een correcte en realistische schatting te maken van hoe lang ik aan een opdracht zal werken en wat de kosten zijn, er op basis daarvan een correcte prijs op te plakken en me uiteraard ook te houden aan die prijs. Bij productfotografie werk je met prijzen per product of per shot, voor architectuur een prijs per gebouw,...

Trouwens, in het geval van een fotograaf (en heel wat andere gevallen trouwens ook) vind ik een uurprijs sowieso al onlogisch. Want hoe sneller je werkt, hoe minder je verdient? Waarom betaal ik dan meer om een pakje met spoed te verzenden dan voor een normale zending? Ik zie niet in waarom iemand minder moet verdienen omdat hij/zij sneller werkt, op voorwaarde uiteraard dat het resultaat even perfect blijft. Als ik een groepsfoto maak op een half uur tijd, en iemand anders maakt identiek dezelfde foto, maar heeft daarvoor 3 uur voorbereiding ter plaatse nodig, wie is dan de beste fotograaf? Toch verdient de traagste het meest als beiden zouden werken met een uurprijs...

De enige uitzondering wat mij betreft zijn dingen zoals het fotograferen van een event. Er wordt op voorhand afgesproken hoe lang er gefotografeerd wordt, en uiteraard is het aantal uren ter plaatse dan de bepalende factor voor de prijs. Als je dan echter ook je nabewerking apart per uur gaat rekenen, dan klopt het weer niet meer. Immers: hoe zou mijn klant weten hoeveel uren ik nog achter de computer zit achteraf? Daarom werk ik ook voor nabewerking met een vast, en dus duidelijk bedrag voor de klant.

Moraal van dit verhaal: ik wil zelf duidelijkheid en ik ga er dus van uit dat mijn klanten dat ook willen. Dus oproep aan iedereen die me nog ooit een offerte wil toesturen: als je werkt met enkel een uurprijs zonder meer uitleg, bespaar je dan de moeite en de postzegel want je werkstuk (WERKstuk?) gaat regelrecht de vuilbak in!

En als eindnoot: je zou schrikken als je wist hoeveel mensen er toch werken met dergelijke vage prijsoffertes!

Alle meningen hierover meer dan welkom!

Roeland

De wereld verbeteren, of toch pogingen daartoe.

Buiten is het koud en donker. Binnen is het lekker warm, gezellig, comfortabel en... ook donker. Kortom, het seizoen van de onderbelichte of, erger nog, de "platgeflitste" foto's is weer volop aan de gang. Geef toe, als je ze nog niet zelf gemaakt hebt, heb je ze op zijn minst al tot vervelens toe gezien: die oh zo flatterende foto's waar we lijkbleek op staan, met rode oogjes waaronder de wallen extra goed geaccentueerd worden en met als kers op de taart een knoert van een schaduw op de achtergrond. Om dan nog maar te zwijgen van de toestand waarin we ons bevonden, maar dat is een ander verhaal, want laat het duidelijk zijn: we gaan even de technische toer op!

Het kerstverhaal indachtig vond ik namelijk dat het tijd werd om een goeie daad te stellen: bij deze doe ik een ultieme poging om die vreselijke kiekjes voor altijd naar de eeuwige binaire jachtvelden te verbannen. Bij deze dus wat tips om fotografisch door de feestperiode te geraken!

Tip 1: Flitsen is een noodzakelijk kwaad. Eigenlijk is dat niet helemaal waar (verre van zelfs eigenlijk), maar als "huis- tuin- en keukenfotograaf" vind ik dat je toch beter van die regel uitgaat. Wat bedoel ik daarmee? Eenvoudig: probeer zo veel mogelijk het gebruik van de flits te vermijden. Als er te weinig licht is, zijn er vaak alternatieven voor het gebruik van de flits. Eerst en vooral is er de ISO-waarde. Zet je die te hoog, dan gaat er wellicht veel detail in de foto verloren door beeldruis, maar de hedendaagse toestellen gaan vaak moeiteloos tot 800 ISO zonder al te veel kwaliteitsverlies. Ten tweede is er de sluitertijd. Hoewel je moet oppassen voor bewegingsonscherpte, kan je sluitertijd misschien wel wat trager om op die manier meer van het omgevingslicht te gebruiken. En dan is er ook nog de lensopening of diafragma. Aarzel niet om die in donkere omstandigheden helemaal open te draaien. Addertje onder het gras is dan de geringe scherptediepte, maar toch kan dit in veel gevallen het gebruik van de flits vermijden. Over al deze factoren wijd ik trouwens wat verder uit in dit artikel over "fotografie op feestjes"...

Tip 2: als je flitst, doe het dan subtiel. Anders gezegd: verblind je onderwerp niet met een lichtflits die aan een nucleaire explosie doet denken, maar wees zuinig met die fotonen! Hoe doe je dit? Wel eigenlijk door de dingen van tip 1 toe te passen: hogere ISO, langere sluitertijd en grotere lensopening. Op die manier neem je zo veel mogelijk omgevingslicht mee en moet er dus minder licht "toegevoegd" worden door de flits. Op die manier blijft niet alleen de sfeer van het moment behouden, maar spaar je ook de batterijen van je flits (of camera) wat vaak mooi meegenomen is.

Tip 3: leer biljart (of pool,...). Slaaptekort Van de Velde? Ja inderdaad, maar toch is dit goede raad die perfect past in het kader van dit artikel. Wat ik bedoel is heel eenvoudig. Denk niet dat het licht altijd rechtstreeks, dus zonder omweg, van je flits naar je onderwerp moet reizen, want dat is niet waar. Je kan het licht namelijk perfect doen weerkaatsen van quasi alle oppervlakken, net zoals je doet met bijvoorbeeld... een biljartbal. Schiet je die bal op de band onder een hoek van bijvoorbeeld 45°, dan zal hij de band ook verlaten onder een hoek van 45°. Met licht is dat net hetzelfde. Richt je de flitser naar een muur onder een hoek van 45°, dan weerkaatst het ook van die muur onder dezelfde hoek. Maar wat is daarvan dan het voordeel? Je flits zal namelijk harder moeten flitsen want de weg naar het onderwerp is langer... Wel, om lelijk, hard flitslicht met lelijke schaduwen te vermijden, moet je dat licht "verzachten", diffuser maken. Nu is het zo dat licht zachter wordt naarmate de lichtbron groter wordt ten opzichte van je onderwerp. Niet voor niets vind je in een studio altijd grote softboxen, flitsparaplu's,... Door nu je flits naar een plafond of muur te richten, wordt je lichtbron zo groot als ... een plafond of een muur. En door die toegenomen relatieve grootte van de lichtbron, wordt ook de lichtkwaliteit veel mooier: zachte schaduwen, mooier verspreid licht en ook de achtergrond wordt mooi mee opgelicht, waar die vroeger eerder leek op een zwarte leegte die beter thuis is in de verste uithoeken van het universum. Het flitslicht laten weerkaatsen, of "bouncen" is dus DE manier om je flitsfoto's te verbeteren. Als ik een flits moet gebruiken, dan ben ik constant aan het zoeken naar witte plafonds, muren, tafelkleed,... Want vergis je niet: alle oppervlakken zijn goed om tegen te bouncen, zolang ze maar neutraal gekleurd zijn. Want licht dat weerkaatst tegen een groene muur wordt... groen. En je suikertante groen doen kleuren op je foto's is wellicht geen goeie zet net voor cadeautjestijd... Maar dingen zoals het witte hemd van iemand net buiten de foto, kan je perfect gebruiken om wat licht van te weerkaatsen. Werkelijk ALLES is beter dan rechtstreeks flitslicht! Om dit wat te illustreren hieronder enkele foto's. De eerste foto werd rechttoe rechtaan gemaakt: flits op volle kracht vooruit. Recht vooruit dus, zonder omweg...

In alle bescheidenheid: onze Corneel komt wel weg met wat minder mooi licht, maar echt flatterend kan je dit niet noemen. Plat, lelijke en storende schaduw op de achtergrond. Voor verbetering vatbaar dus... Volgende foto is gemaakt door het licht te bouncen via het plafond en door sluitertijd, diafragma en ISO aan te passen om meer omgevingslicht mee te nemen in de opname...

Je hoeft niet meteen een expert te zijn of superkritisch om te zien dat dit een wereld van verschil is: het licht is zachter, geen storende schaduwen meer,... Hoewel ik hierbij mijn principes hoop te verduidelijken, geef ik toe dat er nog verbetering mogelijk is voor de puristen. Door het licht te bouncen via het plafond kan het namelijk gebeuren dat de oogkassen wat te donker worden en dat er "geen licht" in de ogen zit. Het licht komt nu immers helemaal van boven, wat voor, zij het zachte, maar toch storende schaduw kan zorgen. Dit kan je echter verhelpen door achter je flits gewoon een wit kaartje te plaatsen. Je kan dat gewoon met een elastiekje rond je flits maken als het niet ingebouwd is... Dit wit kaartje zal een heel klein deel van het flitslicht toch rechtstreeks op je onderwerp gooien, net genoeg om die donkere ogen wat op te lichten. Ofwel bounce je tegen een muur in plaats van het plafond. En dat is wat ik deed in deze laatste foto...

Hoewel deze tips het best toepasbaar zijn voor mensen met een reflexcamera en losse flitser, heb je ook met een compactcamera en ingebouwde flitser baat bij deze principes. Tip 1 en 2 staan grotendeels los van het materiaal, maar ook tip 3 kan je wat helpen. Vergeet niet dat je ook het flitslicht van je compactje vaak wat kan bijsturen met pakweg een wit blad papier. Want vergeet niet: hoe groter de lichtbron hoe beter. En alle beetjes helpen...

Dus vanaf nu maakt iedereen de mooiste flitsfoto's van de suikertante, waardoor de eindejaarsfooien drastisch zullen stijgen uiteraard. Vergeet op dat moment natuurlijk niet van wie je deze tips gekregen hebt!

Succes,

Yours truly!

Lost and found...

Onder het motto "doe eens iets origineels", liet ik bijna twee jaar geleden een wegwerpcamera achter in de koffer van een vervangwagen. Het hele verhaal vind je in het artikel dat ik destijds schreef over het Disposable Memory Project, maar kortweg komt het hierop neer. Laat een wegwerpcamera achter waar je wil, met op een briefje de vraag om de camera terug te sturen als het rolletje vol is, of door te geven zolang het niet vol is. Je zou versteld staan hoe ver sommige camera's reizen, of hoe lang. Helemaal leuk wordt het als je ziet welke foto's er met "jouw camera" gemaakt werden.

Maar zo ver is het nog niet voor camera nummer 63 die ik destijds de wijde wereld in stuurde. Eerlijk gezegd had ik nooit verwacht er nog iets van te horen. Tot mijn grote verbazing kreeg ik net een mail met de boodschap dat de camera teruggevonden werd.... bij de toiletten van de VRT-gebouwen door Isabelle S. Kortom: na twee jaar is mijn camera 20 kilometer verder geraakt. Gemiddelde snelheid wordt daardoor ruwweg een meter per uur, maar dat komt zeker door die sneeuw van de laatste dagen!

Als Isabelle S. dit leest (kans is klein natuurlijk) mag ze zich altijd kenbaar maken natuurlijk!

See you soon y'all!